Dzień 23







Dzisiaj poza tematycznie, czyli o tak ubóstwianych przeze mnie podwórkach Amerykanów. Fakt posiadania ogrodzenia wiąże się zazwyczaj z trzema odrębnymi rzeczami: rodzaju wewnętrznego gustu i estetyki, obecności psa na podwórku lub nastawienia właściciela. Widziałem prześwietne budynki wykończone fragmentami drewnem, gdzie projektant pomyślał również o zastosowaniu tego samego rodzaju drewna w niziutkim ogrodzeniu, przez który każdy swobodnie mógłby się przedostać, tworząc z domem zgraną całość. Poprzedni właściciele domu, w którym aktualnie się znajduje, posiadali psa i tylko wyłącznie on zmusił ich do ogrodzenia działki płotem o wysokości niedochodzącej do 1 m. Wiadomo, znajdą się również tacy, którzy od świata chcieliby ogrodzić się drutem kolczastym i betonowym murem. Bądź co bądź, po samym wyglądzie otoczenia domu czasem łatwo odgadnąć, że dana osoba przyjechała ze (wschodniej) Europy. Mimo, że przód działki jest najczęściej nieogrodzony, tak tylna jej część już jest, żeby jakkolwiek wyznaczyć, nawet umowną granicę pomiędzy własną posiadłością a posiadłością sąsiada. 

Brak posiadania płotu wiąże się jeszcze z jedną rzeczą: możliwością, w łatwy sposób, wyrażenia swoich poglądów lub zaakcentowania swojej kultury. Spacerując po ulicach Minneapolis co chwilę pojawia się inna tabliczka oznaczająca, że w tym domu mieszkają muzułmanie, w kolejnym popierają LGBT, w następnym utożsamiają się ze Stanami i popierają żołnierzy, a w innym propagują pacyfizm. Fakt zbliżających się wyborów sprawia, że każdy w jasny sposób będzie mógł wyrazić poparcie dla danego kandydata, stawiając tabliczkę z nazwiskiem Clinton lub Trump. 
__________
Kolejny cały dzień w domu. Zmotywowałem się dzisiaj i zabrałem się za robienie opóźnionej już o miesiąc broszury. Przy dobrych wiatrach za miesiąc dodam kolejny element.



Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Dzień 6

Obraz
Szczęśliwie, że (moja) podświadomość potrafi działać 24 godziny na dobę. Obudziłem się dosyć wcześnie z wewnętrzna rozterką czy aby na pewno kładąc się spać ustawiłem sobie budzik do pracy - okazało się, że nie. Na szczęście do wyjścia miałem jeszcze sporo czasu, wiec zdążyłem nadrobić zaległe Polsko-Amerykańskie stosunki. Ba! Zdążyłem nawet zjeść zdrowe śniadanie i dokończyć nieskończony projekt wizytówek i logo. Niesamowitym jest fakt, ze w Stanach MOŻNA się zdrowo odżywiać. W zasadzie odżywianie wychodzi mi tu lepiej niż w Polsce. Porównując do ociekających tłuszczem hamburgerów, klusek serowych, frytek, litrów pepsi i do tego wszystkiego słoika majonezu, czyli rzeczy które na co dzień sprzedają się w Target Field to jestem polsko-amerykańską wersją Anny Lewandowskiej. Co najciekawsze, z dotychczas zjedzonych tutaj dań, najbardziej smakowała mi zwyczajna rukola polana gotowym dressingiem.  Fakt, znając życie dressing mógł nie należeć do super natur...
Czytaj więcej

Dzień 2

Obraz
Uczucie opisujące drugi dzień jest tylko jedno: przytłoczenie. Zdaję sobie sprawę, że mogłem się spodziewać tego od początku i prawdopodobnie wszystko jest kwestią czasu, ale mimo wszystko czuję się po prostu mały i zagubiony. Pierwszy dzień przetrzymałem jak najdłużej mogłem i poszedłem spać o 20. Wstałem po 10 godzinach. We znaki powinien się dawać słynny jet lag, a czułem się dostatecznie wyspany na cały dzień przygód, o których jeszcze nie wiedziałem. Na śniadanie jedyna jadalna rzecz, którą przywiozłem ze sobą do Stanów, czyli muffinka z Amsterdamu. Po nim miałem jeszcze trochę czasu na zaplanowanie podróży do centrum. Sprawdziłem najbliższy autobus, od p. Wiesławy dostałem 10-przejazdowy bilet, zrzuciłem sobie kilka screenów z mapą na komórkę i wyruszyłem przed siebie. Wiedziałem, że ciężko będzie złapać po drodze jakiekolwiek WiFi, a używanie internetu posiadając jeszcze polską kartę sim oznaczałoby, że mam za dużo pieniędzy – dlatego chciałem ubez...
Czytaj więcej

Dzień 50 - 56

Obraz
"Ze skrajności w skrajność" to dobre określenie na to co dzieje się w Minneapolis. Ulewa i chłód lub skwar i brak tlenu za oknem. Niesamowicie dobry humor i pech do kwadratu. Całe wieki wolnego czasu i tydzień, który w praktyce wydaj się trwać 2 dni.  Praca na Target Field to praca w niepełnym wymiarze godzin w pełnym znaczeniu tego słowa. Nie dość, że nigdy nie wiadomo ile trwać będzie poszczególna dniówka, to na dodatek od jakiegoś czasu harmonogram ustalony jest na 7 dni pracujących i 7 dni wolnych, 7 dni pracujących i 7 wolnych... Ten tydzień należał do tych bardziej czasochłonnych, co w połączeniu z drugą pracą nie dawało praktycznie żadnego czasu wolnego. Ale wyłamując się z typowego stereotypu Polaka, nie mam na co narzekać...  Jako, że Target Field zmusza mnie do sprzedawania typowo amerykańsko-śmieciowego jedzenia, tak w drugiej pracy robię od podstaw i sprzedaję typowo europejskie przekąski (czyt...
Czytaj więcej