Dzień 11











Zdecydowanie jestem czarny. Po dzisiejszym dniu nie mam już wątpliwości. Znowu trafiłem do tego samego miejsca i znowu po 3h puścili prawie wszystkich oprócz mnie. Oczywiście, prawie za cholerę ich nie rozumiem, ale staram się też nie wypaść na idiotę i domyślać się o co im może chodzić. Prawdopodobnie to działa - Vicky nazwała by tą cechę "street smart". Jedno wiem na pewno, nie można narobić sobie wrogów od samego początku, a doświadczyłem dzisiaj sytuacji, w której ktoś wybrał takie wyjście. Wychodząc z pracy, szefowa kazała pokazać jednej ze swoich ziomalek, żeby pokazała mi tylne, szybsze wyjście. Wtedy mieliśmy chwilę do rozmowy, z której dowiedziałem się, że zdążyli mnie polubić i nazwała mnie "Nigga!". Tak, to ewidentny dowód na to, że jestem czarny.

Obserwując ludzi przy kasie dochodzę do jednego wniosku: wszyscy, co do jednego, są o wiele milsi niż Polacy. Tutaj nie jest problemem czekanie chwili dłużej na zamówienie - ten czas przeradza się w rozmowę o wszystkim: grze, pogodzie, podróżowaniu, jedzeniu... Nie jest też problemem, kiedy kasjer nie zrozumie pytania klienta - klient postara się powtórzyć je wyraźniej lub grzecznie poprosi o pomoc innego kasjera. Tutaj o dowód prosi się nawet 40-latków, bo wiek Amerykanów jest niesamowicie względny: 18-letni chłopak potrafi wyglądać na 30-letniego, a 40-letnia kobieta na dwudziestkę. I nikogo to nie dziwi, praktycznie każdy razem z pieniędzmi naszykowany ma dowód.
Zastanawia mnie tylko, czemu 18-letnia dziewczyna z Indii pracuje na stałe w miejscu, które podaje wieprzowinę, której z kolei ona się brzydzi i muszę ją wyręczać.

Przejeżdżając cała trasę w autobusie nie wszystkie miejsca są tak ładne, jak potrafię je opisywać. Oczywiście, że zdarzają się zaniedbane budynki, podejrzane uliczki czy bezdomny na każdym skrzyżowaniu. Jednak tutaj nawet mentalność bezdomnych jest inna niż w Polsce. Zdają sobie sprawę, że Stany to zmotoryzowany kraj, dlatego zamiast żebrać względem przechodniów, stoją na skrzyżowaniach z rożnymi tabliczkami na piersi: "Homeless, but not hopeless", "Will help with any work for food". Po prostu są zaradniejsi, kolejny raz pokazuje się amerykański "street smart".

PS. Siedzę w autobusie do domu, w którym pewien osobnik jest ogromnym miłośnikiem trawy. Droga przede mną długa, więc z autobusu pewnie wyjdę tak samo szczęśliwy, jak on.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Dzień 6

Obraz
Szczęśliwie, że (moja) podświadomość potrafi działać 24 godziny na dobę. Obudziłem się dosyć wcześnie z wewnętrzna rozterką czy aby na pewno kładąc się spać ustawiłem sobie budzik do pracy - okazało się, że nie. Na szczęście do wyjścia miałem jeszcze sporo czasu, wiec zdążyłem nadrobić zaległe Polsko-Amerykańskie stosunki. Ba! Zdążyłem nawet zjeść zdrowe śniadanie i dokończyć nieskończony projekt wizytówek i logo. Niesamowitym jest fakt, ze w Stanach MOŻNA się zdrowo odżywiać. W zasadzie odżywianie wychodzi mi tu lepiej niż w Polsce. Porównując do ociekających tłuszczem hamburgerów, klusek serowych, frytek, litrów pepsi i do tego wszystkiego słoika majonezu, czyli rzeczy które na co dzień sprzedają się w Target Field to jestem polsko-amerykańską wersją Anny Lewandowskiej. Co najciekawsze, z dotychczas zjedzonych tutaj dań, najbardziej smakowała mi zwyczajna rukola polana gotowym dressingiem.  Fakt, znając życie dressing mógł nie należeć do super natur...
Czytaj więcej

Dzień 2

Obraz
Uczucie opisujące drugi dzień jest tylko jedno: przytłoczenie. Zdaję sobie sprawę, że mogłem się spodziewać tego od początku i prawdopodobnie wszystko jest kwestią czasu, ale mimo wszystko czuję się po prostu mały i zagubiony. Pierwszy dzień przetrzymałem jak najdłużej mogłem i poszedłem spać o 20. Wstałem po 10 godzinach. We znaki powinien się dawać słynny jet lag, a czułem się dostatecznie wyspany na cały dzień przygód, o których jeszcze nie wiedziałem. Na śniadanie jedyna jadalna rzecz, którą przywiozłem ze sobą do Stanów, czyli muffinka z Amsterdamu. Po nim miałem jeszcze trochę czasu na zaplanowanie podróży do centrum. Sprawdziłem najbliższy autobus, od p. Wiesławy dostałem 10-przejazdowy bilet, zrzuciłem sobie kilka screenów z mapą na komórkę i wyruszyłem przed siebie. Wiedziałem, że ciężko będzie złapać po drodze jakiekolwiek WiFi, a używanie internetu posiadając jeszcze polską kartę sim oznaczałoby, że mam za dużo pieniędzy – dlatego chciałem ubez...
Czytaj więcej

Dzień 50 - 56

Obraz
"Ze skrajności w skrajność" to dobre określenie na to co dzieje się w Minneapolis. Ulewa i chłód lub skwar i brak tlenu za oknem. Niesamowicie dobry humor i pech do kwadratu. Całe wieki wolnego czasu i tydzień, który w praktyce wydaj się trwać 2 dni.  Praca na Target Field to praca w niepełnym wymiarze godzin w pełnym znaczeniu tego słowa. Nie dość, że nigdy nie wiadomo ile trwać będzie poszczególna dniówka, to na dodatek od jakiegoś czasu harmonogram ustalony jest na 7 dni pracujących i 7 dni wolnych, 7 dni pracujących i 7 wolnych... Ten tydzień należał do tych bardziej czasochłonnych, co w połączeniu z drugą pracą nie dawało praktycznie żadnego czasu wolnego. Ale wyłamując się z typowego stereotypu Polaka, nie mam na co narzekać...  Jako, że Target Field zmusza mnie do sprzedawania typowo amerykańsko-śmieciowego jedzenia, tak w drugiej pracy robię od podstaw i sprzedaję typowo europejskie przekąski (czyt...
Czytaj więcej