Dzień 16








Polaków o słabych nerwach proszę o nie czytanie dzisiejszej notki, która będzie między innymi o kontrowersyjnym u nas, a akceptowanym w Minneapolis (Stanach) temacie tolerancji. Zacznijmy od ukierunkowania własnych przekonań: póki ktoś nie ingeruje w moje życie i nie przeszkadza mi w codzienności jestem jak najbardziej osobą tolerancyjną. W przypadku, gdy para (nieważne jakiej płci) obściskuje się zbyt nadto w miejscu publicznym lub daje ponieść się przesadnym emocjom to jest dla mnie sytuacja, którą cieżko nazwać akceptowalną/tolerancyjną. Tyle w temacie o mnie. 

W tym tygodniu w Minneapolis odbędzie się jedna z najwiekszych w tej części Stanów "Pride Parade", czyli odpowiednik naszej parady równości. Z tej okazji planowana jest cała seria eventów: pokazy, koncerty, zabawy. Na budynkach wywieszane są kolorowe flagi, a przedsiębiorstwa szczycą się wsparciem tego wydarzenia. Dowiedziałem się nawet ostatnio, co bardzo pozytywnie mnie zdziwiło, że nawet kościoły w Minneapolis (katolickie, ewangelickie, baptystów...) wspierają równouprawnienie podświetlając fasady katedr na tęczowo. 

Coraz głośniej w związku z tym odbywają się też dyskusję na temat listopadowego głosowania: Trumpton vs. Clinton. Trumpton jako totalny przeciwnik nielegalnych imigrantów, oportunista względem terrorystów i totalny zwolennik posiadania broni, a Clinton jako liberalna kobieta chcąca pogłębiać swobodę i bezpieczeństwo Amerykanów przy okazji ograniczając dostęp do broni. Podobno przydałby się ktoś z wyśrodkowanymi poglądami, ale to pomiędzy nimi odbędzie się walka. Jeszcze 5-10 lat temu Stany nie były tolerancyjne tak jak są teraz, ale podobno wszystko stoi pod znakiem zapytania do listopada - nastawienie może ruszyć naprzód lub ulec regresji. Nie tylko względem tolerancji związków, ale też przybywających rożnych narodowości, zwłaszcza z Ameryki Łacińskiej i Bliskiego Wschodu. 

Pod znakiem zapytania stoją też wszelkie przyjazdu mieszkańców państw muszących starać się każdorazowo o nadanie vizy. Kto wie, może ten rok był ostatnią szansą na tak swobodny przyjazd do Stanów?
________________________________
Naliczyłem 4 niewykorzystane kupony, włącznie z dzisiejszym, którego też raczej nie wykorzystam wychodzi $30. Pozostaje mi tylko ubolewać nad brakiem możliwości ich spieniężenia.  

Jeśli wczoraj uważałem, że do kas stały tłumy ludzi, to w porównaniu z dniem dzisiejszym nie mogłem się bardziej mylić. Hotdogi, które normalnie kosztują $4,5 w środy kosztują $1. Więcej dopowiadać chyba nie muszę... Przynajmniej ludzie byli dzisiaj w porządku w porównaniu do dnia wczorajszego. Spotkałem chłopaka z Uzbekistanu, który mnie rozpoznał i zapytał czy to ja jestem tym chłopakiem z Polski, który obwieścił 20 osobom "szczęśliwa" wiadomość dotycząca problemów z mieszkaniem w Stanach. Cóż, to byłem ja...

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Dzień 6

Obraz
Szczęśliwie, że (moja) podświadomość potrafi działać 24 godziny na dobę. Obudziłem się dosyć wcześnie z wewnętrzna rozterką czy aby na pewno kładąc się spać ustawiłem sobie budzik do pracy - okazało się, że nie. Na szczęście do wyjścia miałem jeszcze sporo czasu, wiec zdążyłem nadrobić zaległe Polsko-Amerykańskie stosunki. Ba! Zdążyłem nawet zjeść zdrowe śniadanie i dokończyć nieskończony projekt wizytówek i logo. Niesamowitym jest fakt, ze w Stanach MOŻNA się zdrowo odżywiać. W zasadzie odżywianie wychodzi mi tu lepiej niż w Polsce. Porównując do ociekających tłuszczem hamburgerów, klusek serowych, frytek, litrów pepsi i do tego wszystkiego słoika majonezu, czyli rzeczy które na co dzień sprzedają się w Target Field to jestem polsko-amerykańską wersją Anny Lewandowskiej. Co najciekawsze, z dotychczas zjedzonych tutaj dań, najbardziej smakowała mi zwyczajna rukola polana gotowym dressingiem.  Fakt, znając życie dressing mógł nie należeć do super natur...
Czytaj więcej

Dzień 2

Obraz
Uczucie opisujące drugi dzień jest tylko jedno: przytłoczenie. Zdaję sobie sprawę, że mogłem się spodziewać tego od początku i prawdopodobnie wszystko jest kwestią czasu, ale mimo wszystko czuję się po prostu mały i zagubiony. Pierwszy dzień przetrzymałem jak najdłużej mogłem i poszedłem spać o 20. Wstałem po 10 godzinach. We znaki powinien się dawać słynny jet lag, a czułem się dostatecznie wyspany na cały dzień przygód, o których jeszcze nie wiedziałem. Na śniadanie jedyna jadalna rzecz, którą przywiozłem ze sobą do Stanów, czyli muffinka z Amsterdamu. Po nim miałem jeszcze trochę czasu na zaplanowanie podróży do centrum. Sprawdziłem najbliższy autobus, od p. Wiesławy dostałem 10-przejazdowy bilet, zrzuciłem sobie kilka screenów z mapą na komórkę i wyruszyłem przed siebie. Wiedziałem, że ciężko będzie złapać po drodze jakiekolwiek WiFi, a używanie internetu posiadając jeszcze polską kartę sim oznaczałoby, że mam za dużo pieniędzy – dlatego chciałem ubez...
Czytaj więcej

Dzień 50 - 56

Obraz
"Ze skrajności w skrajność" to dobre określenie na to co dzieje się w Minneapolis. Ulewa i chłód lub skwar i brak tlenu za oknem. Niesamowicie dobry humor i pech do kwadratu. Całe wieki wolnego czasu i tydzień, który w praktyce wydaj się trwać 2 dni.  Praca na Target Field to praca w niepełnym wymiarze godzin w pełnym znaczeniu tego słowa. Nie dość, że nigdy nie wiadomo ile trwać będzie poszczególna dniówka, to na dodatek od jakiegoś czasu harmonogram ustalony jest na 7 dni pracujących i 7 dni wolnych, 7 dni pracujących i 7 wolnych... Ten tydzień należał do tych bardziej czasochłonnych, co w połączeniu z drugą pracą nie dawało praktycznie żadnego czasu wolnego. Ale wyłamując się z typowego stereotypu Polaka, nie mam na co narzekać...  Jako, że Target Field zmusza mnie do sprzedawania typowo amerykańsko-śmieciowego jedzenia, tak w drugiej pracy robię od podstaw i sprzedaję typowo europejskie przekąski (czyt...
Czytaj więcej