Dzień 12









Obudziły mnie dzisiaj wyjątkowo 2 obrzydliwe rzeczy: mały karaluszek chodzący mi po ręce, którego za cholore nie dało się zabić i "coś", co zauważyłem w zlewie o poranku. Nawet mrówki są tu iście amerykańskie i są 4x większe niż te polskie. Cóż, trzeba wyciągnąć z wyjazdu najwięcej jak się da i poznać żyjącą faunę możliwie najlepiej jak się da.

Chyba mogę oficjalnie ogłosić, że zdążyłem się zaklimatyzować - brakuje mi pomysłów do pisania notek, bo coraz mniej rzeczy mnie szokuje, a do coraz większej ilości zdarzeń jestem przyzwyczajony. Mimo wszystko, każda rzecz i sytuacja wywiera na mnie mniejsze lub większe wrażenie. Jadąc autobusem do pracy, kolejny raz byłem świadkiem jak ludzie potrafią być sympatyczni i mili dla siebie nawzajem. Kierowca podjechał możliwie jak najbliżej krawężniki, obniżył zawieszenie po stronie drzwi, wytłumaczył dokładnie niewidomej kobiecie trasę autobusu, pozwolił na spokojnie jej wejść, pytając przy okazji na którym przystanku ma ją wysadzić. Pies przewodnik (biszkoptowy golden retriever) grzecznie siedział przy swojej właścicielce, co trochę czekając na pogłaskanie przez innych pasażerów. Kilka chwil później usiadł koło mnie starszy pan, który od razu wyciągnął zeszyt i zaczął namiętnie tworzyć tajemnicze szkice. W pewnym momencie nie wytrzymałem i zerknąłem kątem oka na jego dzieło. W zasadzie do tej pory nie mogę powiedzieć co zauważyłem, ale zinterpretowałem jego wenę jako zniekształconą głowę (zasłoniętą ręką) i widok ludzi zza krat. Kiedy miał już opuszczać autobus spytał się, jak podoba się nam jego rysunek. Z powrotem z kolei w autobusie jechał niepełnosprawny mężczyzna. W momencie, kiedy próbował wyjść z pojazdu, wszyscy grzecznie czekali, aż on pierwszy wyjdzie, a dopiero wtedy wyjdą pozostali i wejdą Ci, którzy stali na przystanku. Nikt nikomu nie mówił jak ma się zachować lub, że trzeba przepuścić starszego człowieka w drzwiach mimo tego, że do środka w tym czasie zdążyłoby wejść z 5 osób.

Oficjalnie też mogę przyznać, że tak jak pracuję dotychczas, pracować mogę jak najdłużej. Podoba mi się i skład (chociaż cały czas zmienny), i możliwość poznania języka zarówno od klientów, jak i od znajomych z pracy. Ba! Za grzeczną obsługę udało mi się dostać napiwek, chociaż praca w Target Field kompletnie nie uwzględnia napiwków. Co więcej, dowiedziałem się dwóch rzeczy, z których słynie Polska od dwóch przypadkowych osób: najładniejsze kobiety i najsmaczniejsza kiełbasa (pozostawię to bez komentarza). Nauczyłem się też, że ortodoksyjni muzułmanie nie mogą nawet dotknąć piwa w puszce. W zasadzie to zacząłem się teraz zastanawiać czy na naszym stanowisku są w ogóle pomocni: nie mogą nalać piwa, nie mogą podać piwa, nie mogą przynieść piwa z chłodni, nie mogą podać hamburgera, nie mogą zrobić hotdoga, nie mogą podać hotdoga. Takim, to się fucha trafiła - nie obrażając nikogo.

Kolejne wyznanie jest takie, że może jeszcze nie do końca, ale powoli zaczyna puszczać moja blokada językowa. Doskonale zdaję sobie sprawę z mojego nienaturalnego akcentu, ale wyzbyć się go nie wyzbędę. Trzeba korzystać z okazji, żeby używać angielskiego jak najwięcej. Widzę jednak małą przepaść pomiędzy swobodą w używaniu angielskiego pisanego a używaniu mówionego w rozmowach na żywo.

I dostałem dzisiaj pierwszy czek! Na razie tylko za 1-dniowy trening, ale to pierwsze zarobione dolary w Stanach. Zaczynam od $61.94, za kilka lat przecinek (kropka) przesunie się o dwa miejsca w prawo!

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Dzień 6

Obraz
Szczęśliwie, że (moja) podświadomość potrafi działać 24 godziny na dobę. Obudziłem się dosyć wcześnie z wewnętrzna rozterką czy aby na pewno kładąc się spać ustawiłem sobie budzik do pracy - okazało się, że nie. Na szczęście do wyjścia miałem jeszcze sporo czasu, wiec zdążyłem nadrobić zaległe Polsko-Amerykańskie stosunki. Ba! Zdążyłem nawet zjeść zdrowe śniadanie i dokończyć nieskończony projekt wizytówek i logo. Niesamowitym jest fakt, ze w Stanach MOŻNA się zdrowo odżywiać. W zasadzie odżywianie wychodzi mi tu lepiej niż w Polsce. Porównując do ociekających tłuszczem hamburgerów, klusek serowych, frytek, litrów pepsi i do tego wszystkiego słoika majonezu, czyli rzeczy które na co dzień sprzedają się w Target Field to jestem polsko-amerykańską wersją Anny Lewandowskiej. Co najciekawsze, z dotychczas zjedzonych tutaj dań, najbardziej smakowała mi zwyczajna rukola polana gotowym dressingiem.  Fakt, znając życie dressing mógł nie należeć do super natur...
Czytaj więcej

Dzień 2

Obraz
Uczucie opisujące drugi dzień jest tylko jedno: przytłoczenie. Zdaję sobie sprawę, że mogłem się spodziewać tego od początku i prawdopodobnie wszystko jest kwestią czasu, ale mimo wszystko czuję się po prostu mały i zagubiony. Pierwszy dzień przetrzymałem jak najdłużej mogłem i poszedłem spać o 20. Wstałem po 10 godzinach. We znaki powinien się dawać słynny jet lag, a czułem się dostatecznie wyspany na cały dzień przygód, o których jeszcze nie wiedziałem. Na śniadanie jedyna jadalna rzecz, którą przywiozłem ze sobą do Stanów, czyli muffinka z Amsterdamu. Po nim miałem jeszcze trochę czasu na zaplanowanie podróży do centrum. Sprawdziłem najbliższy autobus, od p. Wiesławy dostałem 10-przejazdowy bilet, zrzuciłem sobie kilka screenów z mapą na komórkę i wyruszyłem przed siebie. Wiedziałem, że ciężko będzie złapać po drodze jakiekolwiek WiFi, a używanie internetu posiadając jeszcze polską kartę sim oznaczałoby, że mam za dużo pieniędzy – dlatego chciałem ubez...
Czytaj więcej

Dzień 50 - 56

Obraz
"Ze skrajności w skrajność" to dobre określenie na to co dzieje się w Minneapolis. Ulewa i chłód lub skwar i brak tlenu za oknem. Niesamowicie dobry humor i pech do kwadratu. Całe wieki wolnego czasu i tydzień, który w praktyce wydaj się trwać 2 dni.  Praca na Target Field to praca w niepełnym wymiarze godzin w pełnym znaczeniu tego słowa. Nie dość, że nigdy nie wiadomo ile trwać będzie poszczególna dniówka, to na dodatek od jakiegoś czasu harmonogram ustalony jest na 7 dni pracujących i 7 dni wolnych, 7 dni pracujących i 7 wolnych... Ten tydzień należał do tych bardziej czasochłonnych, co w połączeniu z drugą pracą nie dawało praktycznie żadnego czasu wolnego. Ale wyłamując się z typowego stereotypu Polaka, nie mam na co narzekać...  Jako, że Target Field zmusza mnie do sprzedawania typowo amerykańsko-śmieciowego jedzenia, tak w drugiej pracy robię od podstaw i sprzedaję typowo europejskie przekąski (czyt...
Czytaj więcej