Dzień 17





Po dzisiejszym dniu samoocena/samopoczucie skoczyły mi o kilka stopni wzwyż. Ale od początku... Wstałem z migreną, więc wiedziałem, że dobry dzień już mam z głowy. Kolejna niespodzianka: pierwszy raz od dwóch tygodni temperatura spadła do 20 stopni i naprawdę było mi zimno - zdecydowałem się nawet ubrać grubą, skórzaną kurtkę. Podobno nie będę musiał się tym długo przejmować, jutro od nowa Słońce ma grzać na poziomie 30 stopni i wyżej. 

Praktycznie cały tydzień pracy to druga zmiana - wyjątek stanowił dzisiejszy dzień. Wchodzę na stadion, szykuję się ze znajomym widokiem tłumu ludzi w kolejce, a tu pusto. Oczywiście, pierwsza myśl jaka przyszła mi na myśl, to że źle sprawdziłem grafik i dzisiaj, tak jak przez cały tydzień, powinienem przyjść na 17:00. Wchodzę niepewnie dalej, widzę kilka osób i wyszło zupełnie na odwrót: to większość zapomniała, że była zmiana grafiku, nie ja. 

Dopiero po tygodniu cała ekipa, z którą pracuję zorientowała się, że nie mam na imię "Flip". Do tego czasu zdążyłem się z tym oswoić i nie wypominać, że w ich wymowie brakuje jednej samogłoski. I tak po wszystkim skwitowali, że dalej będą nazywać mnie Flip. Target Field jest typowym przykładem filii korporacji. Pracownicy nie muszą siedzieć w biurze i stukać w klawiaturze, ale to jedyna różnica od białych kołnierzyków. Wszystko zależy od nastawienia managera - Kim nie jest na szczęście przykładem osoby, która przejmuje się zasadami i wytycznymi. Mimo wszystko da się zauważyć ciągłe kontrole i hierarchię pracowników. Co jakiś czas przychodzi osoba nadzorująca nie tylko pracę szarych robaków, jak ja, ale też spełnianie obowiązków managerów. Co więcej, zdarza się i tak, że narzuca odgórne wytyczne. Nie inaczej było dzisiaj, kiedy w połowie zmiany pojawił się jeden z nich i powiedział, że muszę zmienić stanowisko/wyjść wcześniej (w sumie to nie wiem, czemu się mnie tak uczepili; ach, ten mój urok osobisty). W jednym momencie zlecieli się: Kim (managerka), Romain (stały kasjer) i Angel (kucharka) tworząc niesamowite zamieszanie, mówiąc, że mogą sobie "pomiatać" kimkolwiek chcą, ale mnie mają zostawić w spokoju. Biedny i zdezorientowany wysłannik złych wieści odszedł z kwitkiem. To właśnie ten moment, w którym skoczyło mi samopoczucie. Kilka chwil później poszedłem na przerwę z darmowym żarciem przygotowanym na kuchni specjalnie dla mnie - jeszcze jeden moment chwały.     

Po przyjściu do domu czekały mnie dwie rzeczy: pranie i poszukiwanie pracy. Jedno cięższe od drugiego. Pralka, to kolejnych z tych typowo amerykańskich przykładów - im większe, tym lepsze. Pokrętło z ilością wody, opcjami płukania, temperaturą wody, trybem prania... Żeby tego było mało, po praniu trzeba rzeczy przerzucić do suszarki z kolejną serią pokręteł i możliwości. Koniec końców pranie nie okazało się tak złe, jak wysłanie dwóch aplikacji. Nie widziałem jeszcze nigdy w życiu, a podstawowe obeznanie z poszukiwaniem pracy jako takie mam, tak skomplikowanej i długiej procedury składania wniosków. Jeden formularz, drugi formularz, aplikacja, wniosek, oświadczenie, opis, wymagania, seria pytań, kwestionariusz... Po godzinie = dwóch wysłanych formularzach stwierdziłem, że szybciej będzie przejść się po Uptown i popytać osobiście od lokalu do lokalu, niż wysłać jeszcze kilka takich bzdurowatych pism. 

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Dzień 6

Obraz
Szczęśliwie, że (moja) podświadomość potrafi działać 24 godziny na dobę. Obudziłem się dosyć wcześnie z wewnętrzna rozterką czy aby na pewno kładąc się spać ustawiłem sobie budzik do pracy - okazało się, że nie. Na szczęście do wyjścia miałem jeszcze sporo czasu, wiec zdążyłem nadrobić zaległe Polsko-Amerykańskie stosunki. Ba! Zdążyłem nawet zjeść zdrowe śniadanie i dokończyć nieskończony projekt wizytówek i logo. Niesamowitym jest fakt, ze w Stanach MOŻNA się zdrowo odżywiać. W zasadzie odżywianie wychodzi mi tu lepiej niż w Polsce. Porównując do ociekających tłuszczem hamburgerów, klusek serowych, frytek, litrów pepsi i do tego wszystkiego słoika majonezu, czyli rzeczy które na co dzień sprzedają się w Target Field to jestem polsko-amerykańską wersją Anny Lewandowskiej. Co najciekawsze, z dotychczas zjedzonych tutaj dań, najbardziej smakowała mi zwyczajna rukola polana gotowym dressingiem.  Fakt, znając życie dressing mógł nie należeć do super natur...
Czytaj więcej

Dzień 2

Obraz
Uczucie opisujące drugi dzień jest tylko jedno: przytłoczenie. Zdaję sobie sprawę, że mogłem się spodziewać tego od początku i prawdopodobnie wszystko jest kwestią czasu, ale mimo wszystko czuję się po prostu mały i zagubiony. Pierwszy dzień przetrzymałem jak najdłużej mogłem i poszedłem spać o 20. Wstałem po 10 godzinach. We znaki powinien się dawać słynny jet lag, a czułem się dostatecznie wyspany na cały dzień przygód, o których jeszcze nie wiedziałem. Na śniadanie jedyna jadalna rzecz, którą przywiozłem ze sobą do Stanów, czyli muffinka z Amsterdamu. Po nim miałem jeszcze trochę czasu na zaplanowanie podróży do centrum. Sprawdziłem najbliższy autobus, od p. Wiesławy dostałem 10-przejazdowy bilet, zrzuciłem sobie kilka screenów z mapą na komórkę i wyruszyłem przed siebie. Wiedziałem, że ciężko będzie złapać po drodze jakiekolwiek WiFi, a używanie internetu posiadając jeszcze polską kartę sim oznaczałoby, że mam za dużo pieniędzy – dlatego chciałem ubez...
Czytaj więcej

Dzień 50 - 56

Obraz
"Ze skrajności w skrajność" to dobre określenie na to co dzieje się w Minneapolis. Ulewa i chłód lub skwar i brak tlenu za oknem. Niesamowicie dobry humor i pech do kwadratu. Całe wieki wolnego czasu i tydzień, który w praktyce wydaj się trwać 2 dni.  Praca na Target Field to praca w niepełnym wymiarze godzin w pełnym znaczeniu tego słowa. Nie dość, że nigdy nie wiadomo ile trwać będzie poszczególna dniówka, to na dodatek od jakiegoś czasu harmonogram ustalony jest na 7 dni pracujących i 7 dni wolnych, 7 dni pracujących i 7 wolnych... Ten tydzień należał do tych bardziej czasochłonnych, co w połączeniu z drugą pracą nie dawało praktycznie żadnego czasu wolnego. Ale wyłamując się z typowego stereotypu Polaka, nie mam na co narzekać...  Jako, że Target Field zmusza mnie do sprzedawania typowo amerykańsko-śmieciowego jedzenia, tak w drugiej pracy robię od podstaw i sprzedaję typowo europejskie przekąski (czyt...
Czytaj więcej