Dzień 47 - 49








Wydarzeniem tygodnia na pewno była wizyta w sklepie z europejską żywnością. Najważniejszą rzeczą, której szukałem (i dzięki Bogu udało mi się znaleźć) to polski chleb. Nigdy nie sądziłem, że zatęsknię za tym smakiem, jako że w Polsce bardzo sporadycznie jadam coś innego poza bułkami. Tutejsze pieczywo to połączenie trocin, zapychacza i cukru. Smakiem z kolei przypominają niedorobioną chałkę. Ów europejski sklep to połączenie 3 produktów sprowadzanych z 4 krajów: Polski, Ukrainy, Rosji i USA. Gdybym miał większą zamrażarkę, kupiłbym wszystkie możliwe mrożonki pamiętając przede wszystkim o pierogach. To właśnie pierogi produkowane są w Stanach, ale mają "polish quality" i muszę przyznać, że nie smakują źle. Padłbym ze śmiechu, gdybym znalazł ogórki, przy których w tamtym roku tak skrupulatnie pracowałem. Na szczęście nie dane mi było znaleźć tej firmy wśród miliona etykiet na pułkach. Były również typowo wschodnie produkty, o których istnienia nawet nie miałem pojęcia jak ukraińskie regionalne sery czy smażone na głębokim oleju ciasteczka podobne do naszych faworków. 

Tego dnia pogoda była niesamowicie kapryśna. O 9:00 czarne chmury tak szczelnie zasłoniły wszystkie promienie Słońca jakby dalej za oknem była noc. Na zmianę wiatr, burza i deszcz, czasem też wszystkie 3 w połączeniu. Gdyby w Polsce ktokolwiek zobaczył taką pogodę, byłby przekonany, że w mgnieniu oka temperatura spadnie przynajmniej o 5 stopni i powietrze zrobi się o wiele bardziej rześkie. Minneapolis przyzwyczaiło mnie już do siebie, że jakakolwiek zmiana aury nie wpływa na wilgotność/duszność/temperaturę. Za oknem burza, a w środku dalej duszno i gorąco... 

Dopiero wieczór zrobił się przyjemny do spacerowania. To pora idealna nie tylko dla łowców pokemonów, ale też 2 wszędobylskich zwierząt: królików i wiewiórek. Wtedy to trzeba niesamowicie pilnować się, żeby żadnego z nich nie nadepnąć/przestraszyć spacerując po parku. 

W przeciągu tych kilku dni byłem na kolejnej rozmowie kwalifikacyjnej, które powoli są powodem do wpadnięcia w depresję. W Polsce moda na zadawanie głupich pytań dopiero wkracza do umysłów pracodawców, jednak tutaj zagnieździła się już dawno temu. Aplikując na najgłupsze stanowiska jak obsługa klienta w pralni chemicznej lub pracownik stoiska z preclami pracodawcy zadają pytania, co najmniej na poziomie porównywalnym do stanowiska managera w wielkiej korporacji. Potrafią nawet robić niewerbalne testy, o których potencjalny pracownik nie wie. Ledwo zdążyłem się przywitać, a już zostałem poinformowany, że przeszedłem kolejny etap rozmowy kwalifikacyjnej... Tak, chodziło o uśmiechnięcie się i spojrzenie w oczy, jako ważny czynnik dla którego klienci czują się przyjaźniej i częściej wracają do danego miejsca. Nie wiedziałem czy to powód do śmiechu, czy do płaczu, więc starałem dalej podążać niewerbalnymi zasadami savoir vivre. Nie zapeszając dopóki formalnie nie podpiszę umowy, ale wszystkie testy przeszedłem pomyślnie... 

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Dzień 6

Obraz
Szczęśliwie, że (moja) podświadomość potrafi działać 24 godziny na dobę. Obudziłem się dosyć wcześnie z wewnętrzna rozterką czy aby na pewno kładąc się spać ustawiłem sobie budzik do pracy - okazało się, że nie. Na szczęście do wyjścia miałem jeszcze sporo czasu, wiec zdążyłem nadrobić zaległe Polsko-Amerykańskie stosunki. Ba! Zdążyłem nawet zjeść zdrowe śniadanie i dokończyć nieskończony projekt wizytówek i logo. Niesamowitym jest fakt, ze w Stanach MOŻNA się zdrowo odżywiać. W zasadzie odżywianie wychodzi mi tu lepiej niż w Polsce. Porównując do ociekających tłuszczem hamburgerów, klusek serowych, frytek, litrów pepsi i do tego wszystkiego słoika majonezu, czyli rzeczy które na co dzień sprzedają się w Target Field to jestem polsko-amerykańską wersją Anny Lewandowskiej. Co najciekawsze, z dotychczas zjedzonych tutaj dań, najbardziej smakowała mi zwyczajna rukola polana gotowym dressingiem.  Fakt, znając życie dressing mógł nie należeć do super natur...
Czytaj więcej

Dzień 2

Obraz
Uczucie opisujące drugi dzień jest tylko jedno: przytłoczenie. Zdaję sobie sprawę, że mogłem się spodziewać tego od początku i prawdopodobnie wszystko jest kwestią czasu, ale mimo wszystko czuję się po prostu mały i zagubiony. Pierwszy dzień przetrzymałem jak najdłużej mogłem i poszedłem spać o 20. Wstałem po 10 godzinach. We znaki powinien się dawać słynny jet lag, a czułem się dostatecznie wyspany na cały dzień przygód, o których jeszcze nie wiedziałem. Na śniadanie jedyna jadalna rzecz, którą przywiozłem ze sobą do Stanów, czyli muffinka z Amsterdamu. Po nim miałem jeszcze trochę czasu na zaplanowanie podróży do centrum. Sprawdziłem najbliższy autobus, od p. Wiesławy dostałem 10-przejazdowy bilet, zrzuciłem sobie kilka screenów z mapą na komórkę i wyruszyłem przed siebie. Wiedziałem, że ciężko będzie złapać po drodze jakiekolwiek WiFi, a używanie internetu posiadając jeszcze polską kartę sim oznaczałoby, że mam za dużo pieniędzy – dlatego chciałem ubez...
Czytaj więcej

Dzień 50 - 56

Obraz
"Ze skrajności w skrajność" to dobre określenie na to co dzieje się w Minneapolis. Ulewa i chłód lub skwar i brak tlenu za oknem. Niesamowicie dobry humor i pech do kwadratu. Całe wieki wolnego czasu i tydzień, który w praktyce wydaj się trwać 2 dni.  Praca na Target Field to praca w niepełnym wymiarze godzin w pełnym znaczeniu tego słowa. Nie dość, że nigdy nie wiadomo ile trwać będzie poszczególna dniówka, to na dodatek od jakiegoś czasu harmonogram ustalony jest na 7 dni pracujących i 7 dni wolnych, 7 dni pracujących i 7 wolnych... Ten tydzień należał do tych bardziej czasochłonnych, co w połączeniu z drugą pracą nie dawało praktycznie żadnego czasu wolnego. Ale wyłamując się z typowego stereotypu Polaka, nie mam na co narzekać...  Jako, że Target Field zmusza mnie do sprzedawania typowo amerykańsko-śmieciowego jedzenia, tak w drugiej pracy robię od podstaw i sprzedaję typowo europejskie przekąski (czyt...
Czytaj więcej