Dzień 30 + 31






Przekrój narodowości pracowników Target Field zahacza o każdy zakątek świata. Dziwne jest to, że zastanawiają mnie tylko i wyłącznie Chińczycy. Większość czasu myślałem, że to pracowity, inteligentny i sprytny naród. Co ciekawe, do tej pory wszystko Chińscy "wysłannicy" okazują się być kompletną przeciwnością. Przez dwa dni miałem okazję pracować z dwoma z nich i przez 2 dni w myślach miałem tylko "WTF?!". Po pierwsze rozwiewam wszystkie możliwe wątpliwości: nie, nie mieli autyzmu. Po drugie: nie rozumieli w ogóle angielskiego (lub tylko udawali, że nie rozumieją). Skąd takie odczucia? 
- walenie hotdogiem w blat wystukując w rytm przez 2 minuty, kiedy wszyscy klienci i pracownicy patrzeli się z niedowierzaniem 
- śpiewanie karaoke podczas przerwy do telefonu
- tańczenie i wymachiwanie rękoma podczas zmywania
- reagowanie "ja zostać" na polecenie managera, że ma iść do domu
... no tak zmieszany do domu to jeszcze nie wracałem. Całą drogę myślałem, że to chyba ja nie pasuję do tego świata. 

Mówiąc o osobistościach w Stanach na myśl przychodzi mi jeszcze jedna postać, czyli tzw. "babcia". Babcia to potoczne określenie mamy p. Wiesi, która w tym roku kończy 83 lata. Ojj... Ile ja historii nasłuchałem się o babci, a czuję, że to nawet nie jest połowa. Babcia nie boi się niczego, nie straszny jej obcy język, dalekie podróże czy niemili ludzie. Babcia nie zna angielskiego, ale i tak umie porozumieć się i rozmawiać 30 minut z sąsiadem (notabene Chińczykiem), który też nie mówi po angielsku. Babcia nie uznaje porządku innych i kiedy przyjeżdża w odwiedziny musi przemodelować zawartość wszystkich szafek pod siebie. Dla babci nie jest wyczynem lecieć z rodziną na Hawaje i nie chcieć wyjść z wody. W tym momencie pozdrawiam moje babcie!

Kot polubił mnie niesamowicie, moje koszulki kota nie lubią tak samo. Jak tylko przyjdę leży na łóżku i czeka aż wejdę na łózko, żeby położyć się na moim brzuchu/nogach. Nie mogę czasami nawet ruszyć palcem, a co dopiero korzystać z komputera i potrafię przez godzinę siedzieć na komórce próbując nie oddychać.

Z sekcji kulinarnej dwie rzeczy: sushi i ciasto. Gdyby opakowania gotowych / robionych na miejscu sushi były tak tanie jak w Stanach (bez przeliczania dolarów na złotówki) to kupowałbym je przynajmniej raz w tygodniu - co robię tutaj. $5-7 za opakowanie, często przygotowane na oczach klienta naprawdę robi wrażenie i smakuje jeszcze lepiej jedząc w domu na spokojnie. Ale i tak hitem było znalezienie przeze mnie ciasta oreo za $5. Jak tylko je otworzę, zjem je całe nie dzieląc się z nikim, aż prawdopodobnie się zerzygam... 

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Dzień 6

Obraz
Szczęśliwie, że (moja) podświadomość potrafi działać 24 godziny na dobę. Obudziłem się dosyć wcześnie z wewnętrzna rozterką czy aby na pewno kładąc się spać ustawiłem sobie budzik do pracy - okazało się, że nie. Na szczęście do wyjścia miałem jeszcze sporo czasu, wiec zdążyłem nadrobić zaległe Polsko-Amerykańskie stosunki. Ba! Zdążyłem nawet zjeść zdrowe śniadanie i dokończyć nieskończony projekt wizytówek i logo. Niesamowitym jest fakt, ze w Stanach MOŻNA się zdrowo odżywiać. W zasadzie odżywianie wychodzi mi tu lepiej niż w Polsce. Porównując do ociekających tłuszczem hamburgerów, klusek serowych, frytek, litrów pepsi i do tego wszystkiego słoika majonezu, czyli rzeczy które na co dzień sprzedają się w Target Field to jestem polsko-amerykańską wersją Anny Lewandowskiej. Co najciekawsze, z dotychczas zjedzonych tutaj dań, najbardziej smakowała mi zwyczajna rukola polana gotowym dressingiem.  Fakt, znając życie dressing mógł nie należeć do super natur...
Czytaj więcej

Dzień 2

Obraz
Uczucie opisujące drugi dzień jest tylko jedno: przytłoczenie. Zdaję sobie sprawę, że mogłem się spodziewać tego od początku i prawdopodobnie wszystko jest kwestią czasu, ale mimo wszystko czuję się po prostu mały i zagubiony. Pierwszy dzień przetrzymałem jak najdłużej mogłem i poszedłem spać o 20. Wstałem po 10 godzinach. We znaki powinien się dawać słynny jet lag, a czułem się dostatecznie wyspany na cały dzień przygód, o których jeszcze nie wiedziałem. Na śniadanie jedyna jadalna rzecz, którą przywiozłem ze sobą do Stanów, czyli muffinka z Amsterdamu. Po nim miałem jeszcze trochę czasu na zaplanowanie podróży do centrum. Sprawdziłem najbliższy autobus, od p. Wiesławy dostałem 10-przejazdowy bilet, zrzuciłem sobie kilka screenów z mapą na komórkę i wyruszyłem przed siebie. Wiedziałem, że ciężko będzie złapać po drodze jakiekolwiek WiFi, a używanie internetu posiadając jeszcze polską kartę sim oznaczałoby, że mam za dużo pieniędzy – dlatego chciałem ubez...
Czytaj więcej

Dzień 50 - 56

Obraz
"Ze skrajności w skrajność" to dobre określenie na to co dzieje się w Minneapolis. Ulewa i chłód lub skwar i brak tlenu za oknem. Niesamowicie dobry humor i pech do kwadratu. Całe wieki wolnego czasu i tydzień, który w praktyce wydaj się trwać 2 dni.  Praca na Target Field to praca w niepełnym wymiarze godzin w pełnym znaczeniu tego słowa. Nie dość, że nigdy nie wiadomo ile trwać będzie poszczególna dniówka, to na dodatek od jakiegoś czasu harmonogram ustalony jest na 7 dni pracujących i 7 dni wolnych, 7 dni pracujących i 7 wolnych... Ten tydzień należał do tych bardziej czasochłonnych, co w połączeniu z drugą pracą nie dawało praktycznie żadnego czasu wolnego. Ale wyłamując się z typowego stereotypu Polaka, nie mam na co narzekać...  Jako, że Target Field zmusza mnie do sprzedawania typowo amerykańsko-śmieciowego jedzenia, tak w drugiej pracy robię od podstaw i sprzedaję typowo europejskie przekąski (czyt...
Czytaj więcej