Dzień 24 + 25 +26







Cytując klasyka: "Czy dzieje się coś ciekawego? Nie. Nie dzieję się." Jeden dzień podobny do drugiego, a amerykańskie rzeczy coraz mniej zaczynają zadziwiać powoli stając się rutyną (o ile można powiedzieć tak o czymkolwiek po zaledwie 3 tygodniach). Dalej czuję się małym, zagubionym Polaczkiem wśród zgiełku Amerykanów i innych narodowości, ale już nie tak przestraszonym i zaskoczonym jak na samym początku.

Poszukiwania pracy dalej w tym samym miejscu jak były jeszcze kilka dni temu. CV rozesłane do kilku miejsc i oczekiwanie na jakikolwiek kontakt. Cały czas po cichu liczyłem na telefon z pizzerii, w której byłem w poniedziałek ok. 16.00, a o 17.00 ktoś próbował się ze mną skontaktować. Pech chciał, że w tym czasie mój telefon był trzeci raz w salonie AT&T i fizycznie nie miałem tego telefonu jak odebrać. W piątek poszedłem zapytać się osobiście o decyzję, ale zastałem zupełnie innego managera, który o całej sprawie nie miał pojęcia i zalecił mi cierpliwość. Przynajmniej po wyjściu z pizzerii miałem okazję przejść się prosto do pracy zwiedzając kolejny raz nowe miejsca.

Naprawdę żałuję, że praca w Target Field nie jest pracą na pełny etat. Przez te 2 dni zdążyłem się dowiedzieć 2 rzeczy o mnie: druga managerka (Moni) była zdziwiona, gdy zobaczyła mnie nalewającego piwo. Z początku pomyślałem, że po prostu nie chciała, żebym nalewał za kogoś piwo, ale po chwili okazało się, że od początku myślała, że jestem muzułmaninem. Rozbawiony zapytałem ją czy wyglądam jak muzułmanin, po czym wyraźnym wzrokiem sprawiła, że sam odpowiedziałem sobie na to pytanie. Drugim odkryciem był fakt, w którym cały skład zdążył się do mnie przekonać. Generalnie wszyscy pracujący na stałe w naszym teamie nie okazują większego zaangażowania w prace, co często zamienia się w lenistwo i robieniem wszystkiego na odczep się. Podczas sprzątania dostałem polecenie, żeby pomóc przy zmywaniu. Sytuacja wyglądała następująco:

Podchodzę do zlewu, przy którym stały 2 osoby.
- Potrzebujecie pomocy?

- A chcesz nam pomóc?
- W zasadzie to nie, ale dostałem takie polecenie, więc mogę się z kimś zamienić.
Dowiedziałem się, że to był ten moment, w którym poznały się na mnie i zaakceptowały w całości. Koniec końców sytuacja skończyła się tak, że bez pomagania komukolwiek zostałem puszczony do domu.

Od kilku dni zastanawiam się nad realną(?) opcją przedłużenia pobytu o 2 lata, licząc od następnych wakacji, ale wszystko to jest na tyle odległe, że nie staram się zaprzątać (póki co) tym głowy.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Dzień 6

Obraz
Szczęśliwie, że (moja) podświadomość potrafi działać 24 godziny na dobę. Obudziłem się dosyć wcześnie z wewnętrzna rozterką czy aby na pewno kładąc się spać ustawiłem sobie budzik do pracy - okazało się, że nie. Na szczęście do wyjścia miałem jeszcze sporo czasu, wiec zdążyłem nadrobić zaległe Polsko-Amerykańskie stosunki. Ba! Zdążyłem nawet zjeść zdrowe śniadanie i dokończyć nieskończony projekt wizytówek i logo. Niesamowitym jest fakt, ze w Stanach MOŻNA się zdrowo odżywiać. W zasadzie odżywianie wychodzi mi tu lepiej niż w Polsce. Porównując do ociekających tłuszczem hamburgerów, klusek serowych, frytek, litrów pepsi i do tego wszystkiego słoika majonezu, czyli rzeczy które na co dzień sprzedają się w Target Field to jestem polsko-amerykańską wersją Anny Lewandowskiej. Co najciekawsze, z dotychczas zjedzonych tutaj dań, najbardziej smakowała mi zwyczajna rukola polana gotowym dressingiem.  Fakt, znając życie dressing mógł nie należeć do super natur...
Czytaj więcej

Dzień 2

Obraz
Uczucie opisujące drugi dzień jest tylko jedno: przytłoczenie. Zdaję sobie sprawę, że mogłem się spodziewać tego od początku i prawdopodobnie wszystko jest kwestią czasu, ale mimo wszystko czuję się po prostu mały i zagubiony. Pierwszy dzień przetrzymałem jak najdłużej mogłem i poszedłem spać o 20. Wstałem po 10 godzinach. We znaki powinien się dawać słynny jet lag, a czułem się dostatecznie wyspany na cały dzień przygód, o których jeszcze nie wiedziałem. Na śniadanie jedyna jadalna rzecz, którą przywiozłem ze sobą do Stanów, czyli muffinka z Amsterdamu. Po nim miałem jeszcze trochę czasu na zaplanowanie podróży do centrum. Sprawdziłem najbliższy autobus, od p. Wiesławy dostałem 10-przejazdowy bilet, zrzuciłem sobie kilka screenów z mapą na komórkę i wyruszyłem przed siebie. Wiedziałem, że ciężko będzie złapać po drodze jakiekolwiek WiFi, a używanie internetu posiadając jeszcze polską kartę sim oznaczałoby, że mam za dużo pieniędzy – dlatego chciałem ubez...
Czytaj więcej

Dzień 50 - 56

Obraz
"Ze skrajności w skrajność" to dobre określenie na to co dzieje się w Minneapolis. Ulewa i chłód lub skwar i brak tlenu za oknem. Niesamowicie dobry humor i pech do kwadratu. Całe wieki wolnego czasu i tydzień, który w praktyce wydaj się trwać 2 dni.  Praca na Target Field to praca w niepełnym wymiarze godzin w pełnym znaczeniu tego słowa. Nie dość, że nigdy nie wiadomo ile trwać będzie poszczególna dniówka, to na dodatek od jakiegoś czasu harmonogram ustalony jest na 7 dni pracujących i 7 dni wolnych, 7 dni pracujących i 7 wolnych... Ten tydzień należał do tych bardziej czasochłonnych, co w połączeniu z drugą pracą nie dawało praktycznie żadnego czasu wolnego. Ale wyłamując się z typowego stereotypu Polaka, nie mam na co narzekać...  Jako, że Target Field zmusza mnie do sprzedawania typowo amerykańsko-śmieciowego jedzenia, tak w drugiej pracy robię od podstaw i sprzedaję typowo europejskie przekąski (czyt...
Czytaj więcej