Dzień 34 + 35







Naprawdę lubię poznawać nowych ludzi. W Polsce nie odważyłbym się spotykać z nieznajomymi praktycznie w każdej nadarzającej się okazji: na piwo, na sushi czy na spacer dookoła jeziora... Wydaje mi się, że w większości ćwiczę swoją otwartość niż język. Wszyscy bez wyjątku są tutaj tak niesamowicie mili, że dalej po miesiącu nie mogę się temu nadziwić. Co więcej, wpadki językowe i akcent uważają, jako "urocze" i zachęcają samym w sobie do opowiedzenia o kraju, z którego się przyjechało. 

W pracy z Afroamerykanami (chcąc być poprawnym politycznie) czuję się jak typowy Kali, który kompletnie nie wie co do niego się mówi, nie wspominając o zakomunikowaniu czegokolwiek, coś na zasadzie "Ja nie mieć wystarczająco kiełbasa". A i tak zapytają mnie, żebym powtórzył kilka razy, bo nie rozumieją co do nich mówię. W drugą stronę działa to dokładnie na tej samej zasadzie - muszę pytać się po kilka razy, żeby zrozumieć co mam zrobić lub czego brakuje. Tam moja bariera językowa jeszcze się pogłębia i właśnie jedynym ratunkiem są spotkania z ludźmi (cóż, z doświadczenia nie wybieram Afroamerykanów jako kompanów do rozmowy poza pracą). Wtedy na tyle swobodnie na ile mogę rozmawiam o tym, co ślina na język przyniesie: zwyczaje w Polsce, przygody w Minneapolis czy nawet o porównaniu systemów ubezpieczeniowo-zdrowotnych między Europą a Stanami. Oczywiście, że popełniam masę błędów, części których nie jestem nawet świadomy, dlatego na samym początku ostrzegam rozmówców, że gdyby ich uszy zaczęły krwawić to mają mnie poprawić. 

Dzisiaj udało mi się skorzystać z dnia wolnego i udać się na słynne amerykańskie naleśniki (pancakes) z syropem klonowym, truskawkami, borówkami i bananami. Po śniadaniu przemierzając park w pobliżu Downtown naliczyłem więcej wiewiórek niż drzew - były wszędzie! Co więcej, okazały się na tyle oswojone, że gdy tylko wyciągnie się rękę, w której znajdują się orzeszki (lub tylko udaje się, że tak jest) od razu przylatują na odległość 1 kroku. Poza ogromną ilością wiewiórek w oczy rzucają się jeszcze dwa gatunki zwierząt: wszędobylskie chipmunki (na których wzorowane są postacie Chip&Dale) i króliko-zające (do tej pory nie wiem czy to duże króli czy małe zające). 

Jeśli ktoś w dniu jutrzejszym/dzisiejszym ewentualnie chciałby się ze mną skontaktować - może mieć utrudnione zadanie: wracam pomagać Monice, tym razem szlifując i impregnując taras oraz okna. Mimo to postaram się być na telefonie na tyle, na ile będę mógł. 

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Dzień 6

Obraz
Szczęśliwie, że (moja) podświadomość potrafi działać 24 godziny na dobę. Obudziłem się dosyć wcześnie z wewnętrzna rozterką czy aby na pewno kładąc się spać ustawiłem sobie budzik do pracy - okazało się, że nie. Na szczęście do wyjścia miałem jeszcze sporo czasu, wiec zdążyłem nadrobić zaległe Polsko-Amerykańskie stosunki. Ba! Zdążyłem nawet zjeść zdrowe śniadanie i dokończyć nieskończony projekt wizytówek i logo. Niesamowitym jest fakt, ze w Stanach MOŻNA się zdrowo odżywiać. W zasadzie odżywianie wychodzi mi tu lepiej niż w Polsce. Porównując do ociekających tłuszczem hamburgerów, klusek serowych, frytek, litrów pepsi i do tego wszystkiego słoika majonezu, czyli rzeczy które na co dzień sprzedają się w Target Field to jestem polsko-amerykańską wersją Anny Lewandowskiej. Co najciekawsze, z dotychczas zjedzonych tutaj dań, najbardziej smakowała mi zwyczajna rukola polana gotowym dressingiem.  Fakt, znając życie dressing mógł nie należeć do super natur...
Czytaj więcej

Dzień 2

Obraz
Uczucie opisujące drugi dzień jest tylko jedno: przytłoczenie. Zdaję sobie sprawę, że mogłem się spodziewać tego od początku i prawdopodobnie wszystko jest kwestią czasu, ale mimo wszystko czuję się po prostu mały i zagubiony. Pierwszy dzień przetrzymałem jak najdłużej mogłem i poszedłem spać o 20. Wstałem po 10 godzinach. We znaki powinien się dawać słynny jet lag, a czułem się dostatecznie wyspany na cały dzień przygód, o których jeszcze nie wiedziałem. Na śniadanie jedyna jadalna rzecz, którą przywiozłem ze sobą do Stanów, czyli muffinka z Amsterdamu. Po nim miałem jeszcze trochę czasu na zaplanowanie podróży do centrum. Sprawdziłem najbliższy autobus, od p. Wiesławy dostałem 10-przejazdowy bilet, zrzuciłem sobie kilka screenów z mapą na komórkę i wyruszyłem przed siebie. Wiedziałem, że ciężko będzie złapać po drodze jakiekolwiek WiFi, a używanie internetu posiadając jeszcze polską kartę sim oznaczałoby, że mam za dużo pieniędzy – dlatego chciałem ubez...
Czytaj więcej

Dzień 50 - 56

Obraz
"Ze skrajności w skrajność" to dobre określenie na to co dzieje się w Minneapolis. Ulewa i chłód lub skwar i brak tlenu za oknem. Niesamowicie dobry humor i pech do kwadratu. Całe wieki wolnego czasu i tydzień, który w praktyce wydaj się trwać 2 dni.  Praca na Target Field to praca w niepełnym wymiarze godzin w pełnym znaczeniu tego słowa. Nie dość, że nigdy nie wiadomo ile trwać będzie poszczególna dniówka, to na dodatek od jakiegoś czasu harmonogram ustalony jest na 7 dni pracujących i 7 dni wolnych, 7 dni pracujących i 7 wolnych... Ten tydzień należał do tych bardziej czasochłonnych, co w połączeniu z drugą pracą nie dawało praktycznie żadnego czasu wolnego. Ale wyłamując się z typowego stereotypu Polaka, nie mam na co narzekać...  Jako, że Target Field zmusza mnie do sprzedawania typowo amerykańsko-śmieciowego jedzenia, tak w drugiej pracy robię od podstaw i sprzedaję typowo europejskie przekąski (czyt...
Czytaj więcej