Dzień 32






Cóż, opiłem się wczoraj dwoma piwami. Jest mi wstyd. Ale, wyhaczyłem w karcie polski akcent! Czułem się jak kosmita czekając na autobus o 3 w nocy. W Minneapolis (Stanach) praktycznie nikt nie korzysta z autobusu, po kilku drinkach/piwach ludzie wsiadają w samochód (czyt: w USA ustanowiony jest wyższe dopuszczalne stężenie alkoholu dla kierowców) lub zamawiają ubera. Przejeżdżający obok mnie ludzie albo mieli niezły ubaw, albo myśleli żeby mnie przygarnąć (ewentualnie dać kilka dolarów na schronienie, bo pewnie jestem bezdomnym).

Kolejna atrakcja wolnego dnia: kino. To co zauważyłem w Minneapolis, to fakt, że nie istnieje (tutaj) monopol taki jak w Polsce między Multikinem a Cinema City. W mieście roi się od lokalnych kin bez nazwy z białymi, staroświeckimi szyldami nad wejściem co aktualnie jest w repertuarze. Na pewno istnieją większe spółki i prawdopodobnie jedną z takich spółek wybrałem (AMC), ale nie jest to tak samo odczuwalne. Pierwsze wrażenie po rozpoczęciu seansu? Filmy 3D ssą. Po chwili jednak zorientowałem się, że to nie wina filmu, a moich okularów. Wymieniłem je na nowe (jednorazowe, jeszcze w opakowaniu) i zobaczyłem to co chciałem zobaczyć. Takie kino 3D ma dla mnie sens. A myślałem, że nigdy się do niego nie przekonam... To nie była jedynie zasługa filmu, bo nawet reklamy 3D zrobiły już na mnie ogromne wrażenie.

Zaraz po kinie czas na kolejną rozmowę kwalifikacyjną. Tym razem w galerianym fastfoodzie na południu Minneapolis, na którą byłem umówiony po wstępnej rozmowie z managerem dzień wcześniej. No tak niesamowicie spławiony to jeszcze nie byłem. Nie dość, że miałem ją zaplanowaną na 14:00, czyli cały dzień musiałem dostosować do tego jednego momentu, to okazało się, że akurat w tym dniu główny kierownik postanowił zrobić wizytację, więc o rozmowie kwalifikacyjnej nie było nawet mowy. Zostałem przeproszony i poproszony o przyjście jutro, ale chyba grzecznie podziękuję... 

Zaraz po tym, kolejny punkt w harmonogramie, czyli wizyta u innej Polki (Moniki) i pomoc w składaniu mebli do pokoju jej dzieci. Łóżko, łózko, komoda, komoda, szafka. W ciągu 6h zdążyłem zrobić tylko 2/5. Jutro czas na pozostałą część. Mimo wszystko, dzięki kolejnej znajomości nawiązanej z Polakami w Minneapolis, udało mi się znaleźć drugą pracę... Ale nic nie jest jeszcze pewne. 

Na pożegnanie, jak na typowego Polaka przystało po robocie dostałem 2 piwa (z czego jedno Polskie!). 

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Dzień 6

Obraz
Szczęśliwie, że (moja) podświadomość potrafi działać 24 godziny na dobę. Obudziłem się dosyć wcześnie z wewnętrzna rozterką czy aby na pewno kładąc się spać ustawiłem sobie budzik do pracy - okazało się, że nie. Na szczęście do wyjścia miałem jeszcze sporo czasu, wiec zdążyłem nadrobić zaległe Polsko-Amerykańskie stosunki. Ba! Zdążyłem nawet zjeść zdrowe śniadanie i dokończyć nieskończony projekt wizytówek i logo. Niesamowitym jest fakt, ze w Stanach MOŻNA się zdrowo odżywiać. W zasadzie odżywianie wychodzi mi tu lepiej niż w Polsce. Porównując do ociekających tłuszczem hamburgerów, klusek serowych, frytek, litrów pepsi i do tego wszystkiego słoika majonezu, czyli rzeczy które na co dzień sprzedają się w Target Field to jestem polsko-amerykańską wersją Anny Lewandowskiej. Co najciekawsze, z dotychczas zjedzonych tutaj dań, najbardziej smakowała mi zwyczajna rukola polana gotowym dressingiem.  Fakt, znając życie dressing mógł nie należeć do super natur...
Czytaj więcej

Dzień 2

Obraz
Uczucie opisujące drugi dzień jest tylko jedno: przytłoczenie. Zdaję sobie sprawę, że mogłem się spodziewać tego od początku i prawdopodobnie wszystko jest kwestią czasu, ale mimo wszystko czuję się po prostu mały i zagubiony. Pierwszy dzień przetrzymałem jak najdłużej mogłem i poszedłem spać o 20. Wstałem po 10 godzinach. We znaki powinien się dawać słynny jet lag, a czułem się dostatecznie wyspany na cały dzień przygód, o których jeszcze nie wiedziałem. Na śniadanie jedyna jadalna rzecz, którą przywiozłem ze sobą do Stanów, czyli muffinka z Amsterdamu. Po nim miałem jeszcze trochę czasu na zaplanowanie podróży do centrum. Sprawdziłem najbliższy autobus, od p. Wiesławy dostałem 10-przejazdowy bilet, zrzuciłem sobie kilka screenów z mapą na komórkę i wyruszyłem przed siebie. Wiedziałem, że ciężko będzie złapać po drodze jakiekolwiek WiFi, a używanie internetu posiadając jeszcze polską kartę sim oznaczałoby, że mam za dużo pieniędzy – dlatego chciałem ubez...
Czytaj więcej

Dzień 50 - 56

Obraz
"Ze skrajności w skrajność" to dobre określenie na to co dzieje się w Minneapolis. Ulewa i chłód lub skwar i brak tlenu za oknem. Niesamowicie dobry humor i pech do kwadratu. Całe wieki wolnego czasu i tydzień, który w praktyce wydaj się trwać 2 dni.  Praca na Target Field to praca w niepełnym wymiarze godzin w pełnym znaczeniu tego słowa. Nie dość, że nigdy nie wiadomo ile trwać będzie poszczególna dniówka, to na dodatek od jakiegoś czasu harmonogram ustalony jest na 7 dni pracujących i 7 dni wolnych, 7 dni pracujących i 7 wolnych... Ten tydzień należał do tych bardziej czasochłonnych, co w połączeniu z drugą pracą nie dawało praktycznie żadnego czasu wolnego. Ale wyłamując się z typowego stereotypu Polaka, nie mam na co narzekać...  Jako, że Target Field zmusza mnie do sprzedawania typowo amerykańsko-śmieciowego jedzenia, tak w drugiej pracy robię od podstaw i sprzedaję typowo europejskie przekąski (czyt...
Czytaj więcej