Dzień 18-20









I mimo, że praca cały czas nie dawała mi pełnego wolnego dnia, w którym mógłbym w końcu wypocząć, to wiedziałem że chwilowo najgorsze mam już za sobą. Pozostały mi tylko 3 dni pojedynczych zmian do wolnego czwartku, który pozwalał mi na przebrnięcie przez 2 tygodnie harówy. W bliżej nieokreślony sposób tak samo zbliżające się urodziny, mimo że w połowie spędzone w pracy, napawały mnie dobrą energią. Planów na ten dzień z mojej strony było brak, ale po cichu liczyłem na chociaż jedną małą niespodziankę. Doczekałem się… i to niejednej. Jak to przy porannych zmianach bywa, zanim dotarłem do mieszkania musiałem spędzić około godzinę w autobusie, co pozwoliło mi dotrzeć na miejsce kilka minut przed 17. Po wejściu do środka okazało się, że nie jestem sam co nieco zbiło mnie z tropu, bo Joe kończy pracę po 18. Cóż, jak się okazało - nie w moje urodziny… North Loop jest odpowiednikiem Krakowskiego Kazimierza, będąc skupiskiem restauracji, dyskotek i pubów, do którego zmierzaliśmy spacerem przed 20. Nie wiedziałem jeszcze, które z wielu możliwych miejsc przyszło mu do głowy, szedłem potulnie przy nim rozglądając się na wszystkie możliwe strony. I tak po około 40 minutach spaceru dotarliśmy do restauracji Red Rabbit zatłoczonej po brzegi elegancko ubranymi gośćmi. Na szczęście jeszcze w mieszkaniu zdecydowałem się ubrać białą koszulę, dzięki czemu nie rzucałem się nikomu zbytnio w oczy. Menu dość skąpe i skomplikowane - plates for share, przystawki, kilka dań głównych. Red Rabbit słynie podobno ze steków i ostryg, a jako że w zeszłym roku nie dane było mi go spróbować, więc nie było lepszego dnia na spróbowanie niż moje urodziny. Nie potrzebowałem jednak długo, żeby zostać zbitym z tropu, dowiadując się, że niedaleko znajduje się o wiele lepsze miejsce serwujące stejki. Nie pozostało mi nic innego niż zdecydować się na drugie z sygnowanych dań, czyli ostrygi. Rok temu? Sałata z ośmiorniczkami. Teraz? Ostrygi. Jeśli tak dalej pójdzie, to moje urodziny staną się dniem owoców morza. Wyszliśmy z restauracji po ponad godzinie, kiedy na dworze było już ciemno i wszystkie pozostałe lokale rozświetlały betonowe chodniki. Jednym z takich lokali był salon gier. Nie potrzebowałem czasu do zastanowienia się, żeby wejść i zacząć wydawać moje 1-dolarowe napiwki. Był czas na udawanie bogatego snoba, czas więc na zabawę w rozpieszczonego dzieciaka.  Budka z chwytakiem i maskotkami, pacman na 4 osoby, air hockey, piłkarzyki…  I w zasadzie więcej niczego więcej nie potrzebowałem. Wróciliśmy do mieszkania, poszedłem umyć zęby, żeby nie śmierdzieć połączeniem białego wina i ostryg, a po wyjściu z łazienki zobaczyłem tort z 6-świeczkami oblepiony oreo i bitą śmietaną. Ostatnimi dwoma prezentami była kartka z życzeniami i bilet do San Francisco...

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Dzień 6

Obraz
Szczęśliwie, że (moja) podświadomość potrafi działać 24 godziny na dobę. Obudziłem się dosyć wcześnie z wewnętrzna rozterką czy aby na pewno kładąc się spać ustawiłem sobie budzik do pracy - okazało się, że nie. Na szczęście do wyjścia miałem jeszcze sporo czasu, wiec zdążyłem nadrobić zaległe Polsko-Amerykańskie stosunki. Ba! Zdążyłem nawet zjeść zdrowe śniadanie i dokończyć nieskończony projekt wizytówek i logo. Niesamowitym jest fakt, ze w Stanach MOŻNA się zdrowo odżywiać. W zasadzie odżywianie wychodzi mi tu lepiej niż w Polsce. Porównując do ociekających tłuszczem hamburgerów, klusek serowych, frytek, litrów pepsi i do tego wszystkiego słoika majonezu, czyli rzeczy które na co dzień sprzedają się w Target Field to jestem polsko-amerykańską wersją Anny Lewandowskiej. Co najciekawsze, z dotychczas zjedzonych tutaj dań, najbardziej smakowała mi zwyczajna rukola polana gotowym dressingiem.  Fakt, znając życie dressing mógł nie należeć do super natur...
Czytaj więcej

Dzień 2

Obraz
Uczucie opisujące drugi dzień jest tylko jedno: przytłoczenie. Zdaję sobie sprawę, że mogłem się spodziewać tego od początku i prawdopodobnie wszystko jest kwestią czasu, ale mimo wszystko czuję się po prostu mały i zagubiony. Pierwszy dzień przetrzymałem jak najdłużej mogłem i poszedłem spać o 20. Wstałem po 10 godzinach. We znaki powinien się dawać słynny jet lag, a czułem się dostatecznie wyspany na cały dzień przygód, o których jeszcze nie wiedziałem. Na śniadanie jedyna jadalna rzecz, którą przywiozłem ze sobą do Stanów, czyli muffinka z Amsterdamu. Po nim miałem jeszcze trochę czasu na zaplanowanie podróży do centrum. Sprawdziłem najbliższy autobus, od p. Wiesławy dostałem 10-przejazdowy bilet, zrzuciłem sobie kilka screenów z mapą na komórkę i wyruszyłem przed siebie. Wiedziałem, że ciężko będzie złapać po drodze jakiekolwiek WiFi, a używanie internetu posiadając jeszcze polską kartę sim oznaczałoby, że mam za dużo pieniędzy – dlatego chciałem ubez...
Czytaj więcej

Dzień 50 - 56

Obraz
"Ze skrajności w skrajność" to dobre określenie na to co dzieje się w Minneapolis. Ulewa i chłód lub skwar i brak tlenu za oknem. Niesamowicie dobry humor i pech do kwadratu. Całe wieki wolnego czasu i tydzień, który w praktyce wydaj się trwać 2 dni.  Praca na Target Field to praca w niepełnym wymiarze godzin w pełnym znaczeniu tego słowa. Nie dość, że nigdy nie wiadomo ile trwać będzie poszczególna dniówka, to na dodatek od jakiegoś czasu harmonogram ustalony jest na 7 dni pracujących i 7 dni wolnych, 7 dni pracujących i 7 wolnych... Ten tydzień należał do tych bardziej czasochłonnych, co w połączeniu z drugą pracą nie dawało praktycznie żadnego czasu wolnego. Ale wyłamując się z typowego stereotypu Polaka, nie mam na co narzekać...  Jako, że Target Field zmusza mnie do sprzedawania typowo amerykańsko-śmieciowego jedzenia, tak w drugiej pracy robię od podstaw i sprzedaję typowo europejskie przekąski (czyt...
Czytaj więcej