Dzień 13-15








Następne dni zmieniły się w system 0-1 i nie przypominały w niczym początkowej sielanki: praca-mieszkanie, praca-mieszkanie, praca-mieszkanie. Wyjście z domu, jazda autobusem, 6h w pierwszej pracy, godzina przerwy która wystarczała na przetransportowanie się z jednego punktu do drugiego, 6h w Target Field i powroty do mieszkania przed dwunastą w nocy. Już więcej nie mogłem narzekać na posiadanie zbyt dużej ilości wolnego czasu. Czas w mieszkaniu starczał mi na zrobienie śniadania rano i prysznic w nocy. Bez włączania komputera, bez rozmów, bez siły na cokolwiek innego. Jedynie godzina spędzona w autobusie pozwalała mi na założenie słuchawek i zagłębienie się w książkę Mastertona, którą zacząłem czytać jeszcze w samolocie. Na szczęście nie potrzebowałem tygodni aklimatyzacji, żeby poczuć się swobodnie na obu stanowiskach. Nie musiałem stresować się szukaniem dodatkowej pracy, jak było to jeszcze równy rok temu, nie musiałem też przejmować się codziennie to nowym stanowiskiem i obowiązkami na Target Field. Zarówno Southdale jak i Target wydawały się o wiele przystępniejsze - im więcej czasu w nich spędzam, tym mniej realne wydaje się fakt, że za ponad dwa miesiące będę musiał wrócić do tego prawdziwego-realnego świata. Ciągle nowo poznawani ludzie czy znajomi, z którymi dogadywałem się już bez żadnego problemu jeszcze bardziej utwierdzają mnie w tym, że mógłbym tu należeć. Tylko ten upał...

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Dzień 6

Obraz
Szczęśliwie, że (moja) podświadomość potrafi działać 24 godziny na dobę. Obudziłem się dosyć wcześnie z wewnętrzna rozterką czy aby na pewno kładąc się spać ustawiłem sobie budzik do pracy - okazało się, że nie. Na szczęście do wyjścia miałem jeszcze sporo czasu, wiec zdążyłem nadrobić zaległe Polsko-Amerykańskie stosunki. Ba! Zdążyłem nawet zjeść zdrowe śniadanie i dokończyć nieskończony projekt wizytówek i logo. Niesamowitym jest fakt, ze w Stanach MOŻNA się zdrowo odżywiać. W zasadzie odżywianie wychodzi mi tu lepiej niż w Polsce. Porównując do ociekających tłuszczem hamburgerów, klusek serowych, frytek, litrów pepsi i do tego wszystkiego słoika majonezu, czyli rzeczy które na co dzień sprzedają się w Target Field to jestem polsko-amerykańską wersją Anny Lewandowskiej. Co najciekawsze, z dotychczas zjedzonych tutaj dań, najbardziej smakowała mi zwyczajna rukola polana gotowym dressingiem.  Fakt, znając życie dressing mógł nie należeć do super natur...
Czytaj więcej

Dzień 2

Obraz
Uczucie opisujące drugi dzień jest tylko jedno: przytłoczenie. Zdaję sobie sprawę, że mogłem się spodziewać tego od początku i prawdopodobnie wszystko jest kwestią czasu, ale mimo wszystko czuję się po prostu mały i zagubiony. Pierwszy dzień przetrzymałem jak najdłużej mogłem i poszedłem spać o 20. Wstałem po 10 godzinach. We znaki powinien się dawać słynny jet lag, a czułem się dostatecznie wyspany na cały dzień przygód, o których jeszcze nie wiedziałem. Na śniadanie jedyna jadalna rzecz, którą przywiozłem ze sobą do Stanów, czyli muffinka z Amsterdamu. Po nim miałem jeszcze trochę czasu na zaplanowanie podróży do centrum. Sprawdziłem najbliższy autobus, od p. Wiesławy dostałem 10-przejazdowy bilet, zrzuciłem sobie kilka screenów z mapą na komórkę i wyruszyłem przed siebie. Wiedziałem, że ciężko będzie złapać po drodze jakiekolwiek WiFi, a używanie internetu posiadając jeszcze polską kartę sim oznaczałoby, że mam za dużo pieniędzy – dlatego chciałem ubez...
Czytaj więcej

Dzień 50 - 56

Obraz
"Ze skrajności w skrajność" to dobre określenie na to co dzieje się w Minneapolis. Ulewa i chłód lub skwar i brak tlenu za oknem. Niesamowicie dobry humor i pech do kwadratu. Całe wieki wolnego czasu i tydzień, który w praktyce wydaj się trwać 2 dni.  Praca na Target Field to praca w niepełnym wymiarze godzin w pełnym znaczeniu tego słowa. Nie dość, że nigdy nie wiadomo ile trwać będzie poszczególna dniówka, to na dodatek od jakiegoś czasu harmonogram ustalony jest na 7 dni pracujących i 7 dni wolnych, 7 dni pracujących i 7 wolnych... Ten tydzień należał do tych bardziej czasochłonnych, co w połączeniu z drugą pracą nie dawało praktycznie żadnego czasu wolnego. Ale wyłamując się z typowego stereotypu Polaka, nie mam na co narzekać...  Jako, że Target Field zmusza mnie do sprzedawania typowo amerykańsko-śmieciowego jedzenia, tak w drugiej pracy robię od podstaw i sprzedaję typowo europejskie przekąski (czyt...
Czytaj więcej