Dzień 12





Dzień Niepodległości, czyli święto wolne od pracy. Wolne w teorii, bo przecież gdzieś cała ta masa ludzi musiała znaleźć lepsze alternatywy niż siedzenie przez cały ten czas w domu. Jedną z takich alternatyw był Target Field i mecz baseballu oglądany w temperaturze ponad 30 stopni na pełnym słońcu z piwem w ręku.  Wychodząc do pracy o 10.00 czułem, jakbym znalazł się w środku rozgrzanego samochodu. Pogoda nie przypominała już tej z początku mojego przyjazdu. Upał i duchota to dwa określenia, które idealnie opisują lato w Minneapolis. Wiadomo, że otwarty stadion nie może być wyposażony w uwielbiane przez Amerykanów klimatyzację, dlatego jedynym udogodnieniem jest cień rzucany przez strop trzeciego piętra. Mimo to już po 15 minutach da się odczuć klejące się do ciała paskudny niebieski uniform i samozamykające się z gorąca oczy. Standardowo na powitanie czekała mnie kolejka ludzi ustawionych przed działem HR, później marsz przez pół stadionu do standu 232, przygotowywanie stanowiska, godzina nudów, pięć godzin pracy, godzina sprzątania i powrót do mieszkania, co dawało mi cały wieczór dla mnie. Punktem obowiązkowym 4 lipca (podobnie jak w zeszłym roku) był pokaz sztucznych ogni przy Missisipi o 21. Nie wszystko jednak było takie samo. Joe i Tim zastąpił mi Vicky i Bernarda. Zamiast pojechać samochodem wybraliśmy się na spacer. A sam pokaz był o wiele lepszy od ostatniego. I siedząc tak na czerwonym kocu z napisem Air Canada ukradzionym z samolotu obracaliśmy się to raz w prawo, to raz w lewo obserwując wszystkich tych ludzi świętujących w zupełnie inny sposób Dzień Niepodległości USA względem Dnia Niepodległości Polski. Tłumy przebrane w niebiesko-biało-czerwone stroje spacerujące po brzegu z piwem, puszczające na trawie mini-fajerwerki, rozmawiające z każdą napotkaną osobą. Scenerię dodatkowo poprawiała zbliżająca się burza, która rozświetlała co jakiś czas rozświetlała niebo tak samo spektakularnie jak pokaz sztucznych ogni.   

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Dzień 6

Obraz
Szczęśliwie, że (moja) podświadomość potrafi działać 24 godziny na dobę. Obudziłem się dosyć wcześnie z wewnętrzna rozterką czy aby na pewno kładąc się spać ustawiłem sobie budzik do pracy - okazało się, że nie. Na szczęście do wyjścia miałem jeszcze sporo czasu, wiec zdążyłem nadrobić zaległe Polsko-Amerykańskie stosunki. Ba! Zdążyłem nawet zjeść zdrowe śniadanie i dokończyć nieskończony projekt wizytówek i logo. Niesamowitym jest fakt, ze w Stanach MOŻNA się zdrowo odżywiać. W zasadzie odżywianie wychodzi mi tu lepiej niż w Polsce. Porównując do ociekających tłuszczem hamburgerów, klusek serowych, frytek, litrów pepsi i do tego wszystkiego słoika majonezu, czyli rzeczy które na co dzień sprzedają się w Target Field to jestem polsko-amerykańską wersją Anny Lewandowskiej. Co najciekawsze, z dotychczas zjedzonych tutaj dań, najbardziej smakowała mi zwyczajna rukola polana gotowym dressingiem.  Fakt, znając życie dressing mógł nie należeć do super natur...
Czytaj więcej

Dzień 2

Obraz
Uczucie opisujące drugi dzień jest tylko jedno: przytłoczenie. Zdaję sobie sprawę, że mogłem się spodziewać tego od początku i prawdopodobnie wszystko jest kwestią czasu, ale mimo wszystko czuję się po prostu mały i zagubiony. Pierwszy dzień przetrzymałem jak najdłużej mogłem i poszedłem spać o 20. Wstałem po 10 godzinach. We znaki powinien się dawać słynny jet lag, a czułem się dostatecznie wyspany na cały dzień przygód, o których jeszcze nie wiedziałem. Na śniadanie jedyna jadalna rzecz, którą przywiozłem ze sobą do Stanów, czyli muffinka z Amsterdamu. Po nim miałem jeszcze trochę czasu na zaplanowanie podróży do centrum. Sprawdziłem najbliższy autobus, od p. Wiesławy dostałem 10-przejazdowy bilet, zrzuciłem sobie kilka screenów z mapą na komórkę i wyruszyłem przed siebie. Wiedziałem, że ciężko będzie złapać po drodze jakiekolwiek WiFi, a używanie internetu posiadając jeszcze polską kartę sim oznaczałoby, że mam za dużo pieniędzy – dlatego chciałem ubez...
Czytaj więcej

Dzień 50 - 56

Obraz
"Ze skrajności w skrajność" to dobre określenie na to co dzieje się w Minneapolis. Ulewa i chłód lub skwar i brak tlenu za oknem. Niesamowicie dobry humor i pech do kwadratu. Całe wieki wolnego czasu i tydzień, który w praktyce wydaj się trwać 2 dni.  Praca na Target Field to praca w niepełnym wymiarze godzin w pełnym znaczeniu tego słowa. Nie dość, że nigdy nie wiadomo ile trwać będzie poszczególna dniówka, to na dodatek od jakiegoś czasu harmonogram ustalony jest na 7 dni pracujących i 7 dni wolnych, 7 dni pracujących i 7 wolnych... Ten tydzień należał do tych bardziej czasochłonnych, co w połączeniu z drugą pracą nie dawało praktycznie żadnego czasu wolnego. Ale wyłamując się z typowego stereotypu Polaka, nie mam na co narzekać...  Jako, że Target Field zmusza mnie do sprzedawania typowo amerykańsko-śmieciowego jedzenia, tak w drugiej pracy robię od podstaw i sprzedaję typowo europejskie przekąski (czyt...
Czytaj więcej