Dzień 87 - 91

*nie mam internetu, notka napisana na telefonie*

Opowieści z serii "Ukryta kamera, prawda?". W moją stronę zmierzą starszy facet mamrocząc coś pod nosem. Podchodząc coraz bliżej zorientowałem się, że mówi do mnie:

- Wszędzie te tabliczki HELP WANTED lub NOW HIRING, ale jak tak to każdy narzeka, że imigranci zabierają pracę.
- Niestety, trafił Pan na złą osobę, żeby o tym dyskutować. Praktycznie jestem jednym z tych imigrantów, którzy zabierają pracę...
- O nie, nie! Proszę mnie źle nie zrozumieć, chodziło mi bardziej o wiecznie narzekających Amerykanów niż przyjezdnych. Skąd Pan do nas zawitał?
- Polska (I tutaj zawsze pojawia się konsternacja. Nie dziwi mnie już fakt, kiedy ludzie udają, że wiedzieli wcześniej o istnieniu takiego państwa. Zaskoczony z kolei jestem, gdy wiedzą cokolwiek ponad to, a tak się składa, że On wiedział...)
- Oh, Polska! Ale jaka część? Z którego miasta?
- Krak...
- Łarsoł? Dżensztochowa?
Tak, tutaj był ten moment, w którym mnie zamurowało... Oczywiście, że nigdy nie wspominam o Częstochowie, jeśli ktokolwiek wie, że stolica Polski jest Warszawa to biję mu pokłony. Jeśli wie co to Kraków to zazwyczaj jest geniuszem. Ale żeby od razu wiedział o Częstochowie?!
- Tak... Częstochowa... Skąd Pan zna to miasto?
- Moja mama pochodziła z Częstochowy, później przeprowadziła się do Piontrkow Tribunalski.
- To znaczy, że jest Pan Polakiem?
- Oj, nie... urodziłem i wychowałem się w Stanach, ale zdążyło mi się być raz w Polsce - piękny kraj.
Dobra, gdzie jest ta ukryta kamera?

Co najciekawsze, to nie koniec. Wieczorem Joe opowiadał mi o jego wycieczce do Portland. Zdjęcia, zdjęcia, masa zdjęć... Lasy, hotel z Lśnienia, parki, grotto. Pomniki i obrazy z różnych zakamarków świata, którymi się  zachwycał. Przeszklona biała rzeźba z Wietnamu, bogato zdobiona postać z Meksyku... Pokazuje i opowiada, pokazuje i opowiada... dwa zdjęcia szybko pominął uważając je za nie warte uwagi. Dobra, chyba skądś znam ten obraz, cofnij! Skromna, niczym nie przykuwajaca uwagi drewniana budka, a w niej obraz Maryi z Jasnej Góry. Dobra, gdzie jest ta ukryta kamera?! Jednego dnia dwie wzmianki o Częstochowie to zdecydowanie zbyt podejrzany fakt.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Dzień 6

Obraz
Szczęśliwie, że (moja) podświadomość potrafi działać 24 godziny na dobę. Obudziłem się dosyć wcześnie z wewnętrzna rozterką czy aby na pewno kładąc się spać ustawiłem sobie budzik do pracy - okazało się, że nie. Na szczęście do wyjścia miałem jeszcze sporo czasu, wiec zdążyłem nadrobić zaległe Polsko-Amerykańskie stosunki. Ba! Zdążyłem nawet zjeść zdrowe śniadanie i dokończyć nieskończony projekt wizytówek i logo. Niesamowitym jest fakt, ze w Stanach MOŻNA się zdrowo odżywiać. W zasadzie odżywianie wychodzi mi tu lepiej niż w Polsce. Porównując do ociekających tłuszczem hamburgerów, klusek serowych, frytek, litrów pepsi i do tego wszystkiego słoika majonezu, czyli rzeczy które na co dzień sprzedają się w Target Field to jestem polsko-amerykańską wersją Anny Lewandowskiej. Co najciekawsze, z dotychczas zjedzonych tutaj dań, najbardziej smakowała mi zwyczajna rukola polana gotowym dressingiem.  Fakt, znając życie dressing mógł nie należeć do super natur...
Czytaj więcej

Dzień 2

Obraz
Uczucie opisujące drugi dzień jest tylko jedno: przytłoczenie. Zdaję sobie sprawę, że mogłem się spodziewać tego od początku i prawdopodobnie wszystko jest kwestią czasu, ale mimo wszystko czuję się po prostu mały i zagubiony. Pierwszy dzień przetrzymałem jak najdłużej mogłem i poszedłem spać o 20. Wstałem po 10 godzinach. We znaki powinien się dawać słynny jet lag, a czułem się dostatecznie wyspany na cały dzień przygód, o których jeszcze nie wiedziałem. Na śniadanie jedyna jadalna rzecz, którą przywiozłem ze sobą do Stanów, czyli muffinka z Amsterdamu. Po nim miałem jeszcze trochę czasu na zaplanowanie podróży do centrum. Sprawdziłem najbliższy autobus, od p. Wiesławy dostałem 10-przejazdowy bilet, zrzuciłem sobie kilka screenów z mapą na komórkę i wyruszyłem przed siebie. Wiedziałem, że ciężko będzie złapać po drodze jakiekolwiek WiFi, a używanie internetu posiadając jeszcze polską kartę sim oznaczałoby, że mam za dużo pieniędzy – dlatego chciałem ubez...
Czytaj więcej

Dzień 50 - 56

Obraz
"Ze skrajności w skrajność" to dobre określenie na to co dzieje się w Minneapolis. Ulewa i chłód lub skwar i brak tlenu za oknem. Niesamowicie dobry humor i pech do kwadratu. Całe wieki wolnego czasu i tydzień, który w praktyce wydaj się trwać 2 dni.  Praca na Target Field to praca w niepełnym wymiarze godzin w pełnym znaczeniu tego słowa. Nie dość, że nigdy nie wiadomo ile trwać będzie poszczególna dniówka, to na dodatek od jakiegoś czasu harmonogram ustalony jest na 7 dni pracujących i 7 dni wolnych, 7 dni pracujących i 7 wolnych... Ten tydzień należał do tych bardziej czasochłonnych, co w połączeniu z drugą pracą nie dawało praktycznie żadnego czasu wolnego. Ale wyłamując się z typowego stereotypu Polaka, nie mam na co narzekać...  Jako, że Target Field zmusza mnie do sprzedawania typowo amerykańsko-śmieciowego jedzenia, tak w drugiej pracy robię od podstaw i sprzedaję typowo europejskie przekąski (czyt...
Czytaj więcej