Dzień 3







Niedzielny poranek, śniadanie musiało więc być po Bożemu! Z tej okazji Filip postanowił iść na zakupy po jajka, bekon, gofry, bitą śmietanę i owoce. Do tej pory nie mogę przeboleć, że jeszcze tylu produktów nie ma w Polsce… Gofry gotowe w 2 minuty po wyjęciu z tostera to odkrycie na miarę druku. Śniadanie zjedzone, pochwały zebrane, czas na dokończenie własnych spraw, chwilę rozmowy i pożegnanie numer 2. Tym razem nawet nie staraliśmy przekonywać Scotta do zostania, bo obydwaj dobrze wiedzieliśmy, że w poniedziałek musi już być na miejscu w Bostonie, przewodząc Google’owemu spotkaniu. Tego dnia i ja zrezygnowałem z podróży na lotnisko, zostawiając go pod opieką kierowcy Ubera. Zdawałem sobie również sprawę z tego, że Joe dalej nie skończył swojego projektu do pracy, dlatego uzgodniliśmy 3-godzinny czas własny, po którym mieliśmy ruszyć (znowu) w stronę parku, a później pierwszy raz od mojego przyjazdu do Uptown na Food Truck Festival. Sam festiwal w Uptown nie był na tyle przyciągający, żebym chciał za wszelką cenę go odwiedzić. Była tam jednak Karl, czyli kobieta która przeprowadzała ze mną rozmowę kwalifikacyjną do wyjazdu w ramach programu work&travel, a której obiecałem, że spotkam się z nią tego dnia. Jeszcze na początku wiosny dowiedziałem się od niej, że też jest dawną studentką work&travel, z dość nietypową historią - tego samego roku, którego przyleciała do Stanów wyszła za mąż i została na miejscu. Tak jak mogłem się spodziewać, cała ulica ciągnąc się na obszarze kilkuset metrów była przepełniona ludźmi na tyle, że ciężko było znaleźć drogę do przejścia. A pech chciał, że Karl stała dokładnie po drugiej stronie festiwalu, przeciskania więc było dość sporo. W końcu przy scenie z DJ-em zobaczyliśmy niziutką, ale ładną idącą w naszą stronę kobietę. Po grzeczniościowej wymianie komplementów, dowiedziałem się, że w tym roku do Minnesoty przyleciało 300 studentów i podobno tylko ze mną nie było problemów (ta, akurat). Tak czy siak spotkanie było całkiem miłe, zrobiliśmy sobie razem zdjęcie, dogadaliśmy na następny raz i poszliśmy szukać miejsca na obiad. Kolejki do każdego z food trucków ciągnęły się w nieskończoność, dlatego postawiliśmy na oddaloną o kilometr indyjską knajpę, w której byliśmy rok temu. Obżarci chicken tikka masalą wróciliśmy do mieszkania, a każdy resztę dnia spędził przy swoim pudle z monitorem przed oczami.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Dzień 6

Obraz
Szczęśliwie, że (moja) podświadomość potrafi działać 24 godziny na dobę. Obudziłem się dosyć wcześnie z wewnętrzna rozterką czy aby na pewno kładąc się spać ustawiłem sobie budzik do pracy - okazało się, że nie. Na szczęście do wyjścia miałem jeszcze sporo czasu, wiec zdążyłem nadrobić zaległe Polsko-Amerykańskie stosunki. Ba! Zdążyłem nawet zjeść zdrowe śniadanie i dokończyć nieskończony projekt wizytówek i logo. Niesamowitym jest fakt, ze w Stanach MOŻNA się zdrowo odżywiać. W zasadzie odżywianie wychodzi mi tu lepiej niż w Polsce. Porównując do ociekających tłuszczem hamburgerów, klusek serowych, frytek, litrów pepsi i do tego wszystkiego słoika majonezu, czyli rzeczy które na co dzień sprzedają się w Target Field to jestem polsko-amerykańską wersją Anny Lewandowskiej. Co najciekawsze, z dotychczas zjedzonych tutaj dań, najbardziej smakowała mi zwyczajna rukola polana gotowym dressingiem.  Fakt, znając życie dressing mógł nie należeć do super natur...
Czytaj więcej

Dzień 2

Obraz
Uczucie opisujące drugi dzień jest tylko jedno: przytłoczenie. Zdaję sobie sprawę, że mogłem się spodziewać tego od początku i prawdopodobnie wszystko jest kwestią czasu, ale mimo wszystko czuję się po prostu mały i zagubiony. Pierwszy dzień przetrzymałem jak najdłużej mogłem i poszedłem spać o 20. Wstałem po 10 godzinach. We znaki powinien się dawać słynny jet lag, a czułem się dostatecznie wyspany na cały dzień przygód, o których jeszcze nie wiedziałem. Na śniadanie jedyna jadalna rzecz, którą przywiozłem ze sobą do Stanów, czyli muffinka z Amsterdamu. Po nim miałem jeszcze trochę czasu na zaplanowanie podróży do centrum. Sprawdziłem najbliższy autobus, od p. Wiesławy dostałem 10-przejazdowy bilet, zrzuciłem sobie kilka screenów z mapą na komórkę i wyruszyłem przed siebie. Wiedziałem, że ciężko będzie złapać po drodze jakiekolwiek WiFi, a używanie internetu posiadając jeszcze polską kartę sim oznaczałoby, że mam za dużo pieniędzy – dlatego chciałem ubez...
Czytaj więcej

Dzień 50 - 56

Obraz
"Ze skrajności w skrajność" to dobre określenie na to co dzieje się w Minneapolis. Ulewa i chłód lub skwar i brak tlenu za oknem. Niesamowicie dobry humor i pech do kwadratu. Całe wieki wolnego czasu i tydzień, który w praktyce wydaj się trwać 2 dni.  Praca na Target Field to praca w niepełnym wymiarze godzin w pełnym znaczeniu tego słowa. Nie dość, że nigdy nie wiadomo ile trwać będzie poszczególna dniówka, to na dodatek od jakiegoś czasu harmonogram ustalony jest na 7 dni pracujących i 7 dni wolnych, 7 dni pracujących i 7 wolnych... Ten tydzień należał do tych bardziej czasochłonnych, co w połączeniu z drugą pracą nie dawało praktycznie żadnego czasu wolnego. Ale wyłamując się z typowego stereotypu Polaka, nie mam na co narzekać...  Jako, że Target Field zmusza mnie do sprzedawania typowo amerykańsko-śmieciowego jedzenia, tak w drugiej pracy robię od podstaw i sprzedaję typowo europejskie przekąski (czyt...
Czytaj więcej