Dzień 81 - 86


Zdjęcie smutne, ale prawdziwe. Jeszcze smutniejszy był mój tydzień. Poprzednią notkę skończyłem w momencie, kiedy zaczynało drapać mnie w gardle. Cóż, przeziębienie i tyle... dojdzie katar, a z nią masa zużytych chusteczek, ale przejdzie niezauważone w przeciągu kilku dni. Bardziej mylić się nie mogłem. Jeszcze tego dnia wsiadłem w autobus i wyruszyłem na stadion z coraz większymi obawami. Na stadionie, żeby chronić gardło przed jeszcze większym wysiłkiem udałem, że mam zapalenie strun głosowych, mówiąc wszystkim na około zachrypniętym głosem, że dzisiaj dla Was pracuję bez używania głosu. Nie spodziewałem się jednak, że będę czuł się na tyle źle, żeby nawet nie wytrzymać kilku godzin w pracy i wyjść wspólnie ze wszystkimi do domu. Dwie godziny to był mój limit. Wsiadłem do autobusu ledwo trzymając się na nogach, wszedłem do domu i położyłem się na łóżku przypominając zombie.

Nie będę opisywał 3 dni agonii (anginy ropnej, której w porównaniu do anginy, nigdy nie miałem) w szczegółach, jedynym znaczącym faktem było tak bardzo spuchnięte (gardło) migdałki, że musiałem przekonywać się bardzo długi czas, żeby przełknąć mały łyk wody. Marzenie masochisty. Ten fakt spowodował też, że nawet przez myśl nie przychodziło mi, żeby cokolwiek zjeść. Kisiel, galaretka, budyń? Równie dobrze mogłem gryźć kamienie. Z tego powodu nie wiedziałem czy dalej jestem chory czy po prostu jestem tak słaby, bo nic nie jadłem.

Tak czy siak, czuję się już lepiej, ale antybiotyk dalej łykam. Do pełni sił mi daleko, a praca mnie potrzebowała. A propo pracy... Podczas rozmowy rekrutacyjnej niechętnie wspominałem o fakcie, że w Stanach zamierzam zostać tylko przez jakiś czas. Podczas rozmowy o posadę, którą udało mi się zdobyć powiedziałem jasno i wyraźnie: "Chciałbym bardzo! Wszystko jednak zależy od stypendium, o które złożyłem wniosek, trzeba więc trzymać kciuki!". Zatrudnił mnie? Zatrudnił. Poza tym to pytanie było jednym z wielu, a patrząc po stawce jaką oferuje rotację pracowników musi mieć dużą, więc myślę, że był przygotowany, że mogę coś kręcić. Minął ponad miesiąc, czas powoli brać nogi za pas, a George (szef) wyjeżdża z tekstem typu: "Nie modlę się często. Jeśli już to robię to modlę się za moją zmarłą mamę. Wczoraj przypomniałem sobie, że zbliża się termin kiedy otrzymasz wyniki dotyczące stypendium, a według mnie nikt nie zasługuje na nie bardziej niż Ty, biorąc pod uwagę jak bardzo jesteś pracowity i jak bardzo zdążyłem Cię polubić w przeciągu tego miesiąca." I teraz pytanie? Gra na emocjach czy kolejny dowód jak Amerykanie potrafią być życzliwi. Jaka nie byłaby prawda, ja poczułem się jak ostatni dupek wiedząc, że za kilka dni wymyślę kłamstwo o mailu z informacją o nieprzyznaniu stypendium, po którym poinformuję o konieczności powrotu do Polski i zwolnienia się z pracy. "Ten" dzień wypada jutro.

Pozostając w konwencji preclowej pracy, kilka luźnych spostrzeżeń:
- Nie będziemy zaskoczeni, jeśli Azjata będzie mówił łamanym angielskim, z góry widać, że nie jest Amerykaninem (choć może być). Podchodząc do Filipa, który wyglądem nie różni się od typowego Amerykanina, po twarzach klientów którzy usłyszeli akcent często widać całą paletę emocji:  
  1. zaciekawienie, kiedy ludzie pytają się mnie o pochodzenie,
  2. duuuże zaciekawienie, kiedy zostają i wypytują o szczegóły na temat Europy/Polski,
  3. irytację, kiedy nie rozumieją co do nich mamroczę
  4. lekką drwinę, kiedy grupka szepcze sobie do ucha po usłyszeniu nienaturalnego akcentu,
  5. obojętność, która na szczęście przeważa.
- Amerykanie mają o wieeeele więcej dzieci niż Europejczycy, a po galeriach latają ich całe chmary
- Mimo wszystko galerie są o wieele bardziej opustoszałe niż te Europejskie
- Ciężko znaleźć w galerii sklep z żywnością czy drogerię, to najczęściej trzy oddzielne rzeczy
(dygresja: ciężko jednak znaleźć mały spożywczak typu Żabka czy Fresh. Tylko (hiper)markety)
- Muzułmanki to połowa klientów galerii, którzy wędrują od Starbucksa po Caribou przez Victoria Secret. Co ciekawe, wychodzą ostatni czasem później niż ja po zamknięciu galerii.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Dzień 6

Obraz
Szczęśliwie, że (moja) podświadomość potrafi działać 24 godziny na dobę. Obudziłem się dosyć wcześnie z wewnętrzna rozterką czy aby na pewno kładąc się spać ustawiłem sobie budzik do pracy - okazało się, że nie. Na szczęście do wyjścia miałem jeszcze sporo czasu, wiec zdążyłem nadrobić zaległe Polsko-Amerykańskie stosunki. Ba! Zdążyłem nawet zjeść zdrowe śniadanie i dokończyć nieskończony projekt wizytówek i logo. Niesamowitym jest fakt, ze w Stanach MOŻNA się zdrowo odżywiać. W zasadzie odżywianie wychodzi mi tu lepiej niż w Polsce. Porównując do ociekających tłuszczem hamburgerów, klusek serowych, frytek, litrów pepsi i do tego wszystkiego słoika majonezu, czyli rzeczy które na co dzień sprzedają się w Target Field to jestem polsko-amerykańską wersją Anny Lewandowskiej. Co najciekawsze, z dotychczas zjedzonych tutaj dań, najbardziej smakowała mi zwyczajna rukola polana gotowym dressingiem.  Fakt, znając życie dressing mógł nie należeć do super natur...
Czytaj więcej

Dzień 2

Obraz
Uczucie opisujące drugi dzień jest tylko jedno: przytłoczenie. Zdaję sobie sprawę, że mogłem się spodziewać tego od początku i prawdopodobnie wszystko jest kwestią czasu, ale mimo wszystko czuję się po prostu mały i zagubiony. Pierwszy dzień przetrzymałem jak najdłużej mogłem i poszedłem spać o 20. Wstałem po 10 godzinach. We znaki powinien się dawać słynny jet lag, a czułem się dostatecznie wyspany na cały dzień przygód, o których jeszcze nie wiedziałem. Na śniadanie jedyna jadalna rzecz, którą przywiozłem ze sobą do Stanów, czyli muffinka z Amsterdamu. Po nim miałem jeszcze trochę czasu na zaplanowanie podróży do centrum. Sprawdziłem najbliższy autobus, od p. Wiesławy dostałem 10-przejazdowy bilet, zrzuciłem sobie kilka screenów z mapą na komórkę i wyruszyłem przed siebie. Wiedziałem, że ciężko będzie złapać po drodze jakiekolwiek WiFi, a używanie internetu posiadając jeszcze polską kartę sim oznaczałoby, że mam za dużo pieniędzy – dlatego chciałem ubez...
Czytaj więcej

Dzień 50 - 56

Obraz
"Ze skrajności w skrajność" to dobre określenie na to co dzieje się w Minneapolis. Ulewa i chłód lub skwar i brak tlenu za oknem. Niesamowicie dobry humor i pech do kwadratu. Całe wieki wolnego czasu i tydzień, który w praktyce wydaj się trwać 2 dni.  Praca na Target Field to praca w niepełnym wymiarze godzin w pełnym znaczeniu tego słowa. Nie dość, że nigdy nie wiadomo ile trwać będzie poszczególna dniówka, to na dodatek od jakiegoś czasu harmonogram ustalony jest na 7 dni pracujących i 7 dni wolnych, 7 dni pracujących i 7 wolnych... Ten tydzień należał do tych bardziej czasochłonnych, co w połączeniu z drugą pracą nie dawało praktycznie żadnego czasu wolnego. Ale wyłamując się z typowego stereotypu Polaka, nie mam na co narzekać...  Jako, że Target Field zmusza mnie do sprzedawania typowo amerykańsko-śmieciowego jedzenia, tak w drugiej pracy robię od podstaw i sprzedaję typowo europejskie przekąski (czyt...
Czytaj więcej