Dzień 73 - 80











Przeglądając wrzucone przeze mnie zdjęcia, wychodzi na to, że jestem okazem zdrowia i stołuję się jak król. Cóż, nie będę nikogo wyprowadzał z błędu i wyjaśniał, jak jest naprawdę. Jedyne co mogę dodać, to że leżę w łóżku z bólem gardła i brakiem chęci do życia, patrząc na perspektywę braku posiadania ani jednego wolnego dnia przynajmniej do 11 września. 

Mój plan żywieniowy w 100% uzależniony jest od mojego harmonogramu pracy: jeśli pracuję na stadionie: frytki, hamburger, stripsy; jeśli pracuję w galerii: precle, precle i jeszcze więcej precli. W zasadzie nie miałem ostatnio nawet okazji ugotowania obiadu. Na szczęście Amerykanie są mistrzami w produkowaniu mrożonek. Gotowy obiad z ziemniakami, sosem, mięsem i warzywami? Proszę bardzo. Gotowy krem z pomidorów z bazylią? Jest. Przez wygodę i lenistwo sprzedawanych jest masa gotowych warzyw i owoców, których nie trzeba myć i obierać, a wystarczy otworzyć opakowanie i voile. Ba, to co w Polsce nazywa się szpitalnym posiłkiem tutaj sprzedaje się jako luksusowa przekąska. Jedyny deficytowy towar to chleb w pełnym tego słowa znaczeniu. 

Seria pecha oprócz początków choroby dała się we znaki w różny sposób. Najbardziej kosztowny to laptop. W tym momencie mój komputer przebija wszystkie trendy, może otwierać się w dwie strony! Powinienem to opatentować zanim Microsoft lub Apple weźmie się do roboty. Niestety, wszystkie znaki na niebie i na ziemi wskazują, że Apple dowiedziało się o moim patencie i próbuje mnie zastraszyć psując mój telefon na odległość. Z nowych doświadczeń, których wolałbym jednak sobie darować, wiem również, co to znaczy mieć wrastający włos. Cóż, zapowiada się ciekawy tydzień...

Jest jeszcze jedna smutna wiadomość. W przeciągu 2,5 miesiąca pobytu w Stanach otrzymałem 2 powiadomienia związane z sytuacją wyjątkową w okolicy. Pierwszy, o którym już kiedyś pisałem to alarm przepowiadający ulewy i tornada, z przestrogą, aby pozostać w domu. Drugie powiadomienie, którego nie byłem w stanie rozszyfrować dostałem w piątek. Dopiero wczoraj dowiedziałem się, że jest związane z zaginięciem 5-letniej dziewczynki w okolicy południowego Minneapolis. Wszyscy mieszkańcy dostali identyczne powiadomienie, które oznacza wzmożoną czujność i prośbę w poszukiwaniach. Niestety, dwa dni później znaleziono ciało i zabójcę. 

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Dzień 6

Obraz
Szczęśliwie, że (moja) podświadomość potrafi działać 24 godziny na dobę. Obudziłem się dosyć wcześnie z wewnętrzna rozterką czy aby na pewno kładąc się spać ustawiłem sobie budzik do pracy - okazało się, że nie. Na szczęście do wyjścia miałem jeszcze sporo czasu, wiec zdążyłem nadrobić zaległe Polsko-Amerykańskie stosunki. Ba! Zdążyłem nawet zjeść zdrowe śniadanie i dokończyć nieskończony projekt wizytówek i logo. Niesamowitym jest fakt, ze w Stanach MOŻNA się zdrowo odżywiać. W zasadzie odżywianie wychodzi mi tu lepiej niż w Polsce. Porównując do ociekających tłuszczem hamburgerów, klusek serowych, frytek, litrów pepsi i do tego wszystkiego słoika majonezu, czyli rzeczy które na co dzień sprzedają się w Target Field to jestem polsko-amerykańską wersją Anny Lewandowskiej. Co najciekawsze, z dotychczas zjedzonych tutaj dań, najbardziej smakowała mi zwyczajna rukola polana gotowym dressingiem.  Fakt, znając życie dressing mógł nie należeć do super natur...
Czytaj więcej

Dzień 2

Obraz
Uczucie opisujące drugi dzień jest tylko jedno: przytłoczenie. Zdaję sobie sprawę, że mogłem się spodziewać tego od początku i prawdopodobnie wszystko jest kwestią czasu, ale mimo wszystko czuję się po prostu mały i zagubiony. Pierwszy dzień przetrzymałem jak najdłużej mogłem i poszedłem spać o 20. Wstałem po 10 godzinach. We znaki powinien się dawać słynny jet lag, a czułem się dostatecznie wyspany na cały dzień przygód, o których jeszcze nie wiedziałem. Na śniadanie jedyna jadalna rzecz, którą przywiozłem ze sobą do Stanów, czyli muffinka z Amsterdamu. Po nim miałem jeszcze trochę czasu na zaplanowanie podróży do centrum. Sprawdziłem najbliższy autobus, od p. Wiesławy dostałem 10-przejazdowy bilet, zrzuciłem sobie kilka screenów z mapą na komórkę i wyruszyłem przed siebie. Wiedziałem, że ciężko będzie złapać po drodze jakiekolwiek WiFi, a używanie internetu posiadając jeszcze polską kartę sim oznaczałoby, że mam za dużo pieniędzy – dlatego chciałem ubez...
Czytaj więcej

Dzień 50 - 56

Obraz
"Ze skrajności w skrajność" to dobre określenie na to co dzieje się w Minneapolis. Ulewa i chłód lub skwar i brak tlenu za oknem. Niesamowicie dobry humor i pech do kwadratu. Całe wieki wolnego czasu i tydzień, który w praktyce wydaj się trwać 2 dni.  Praca na Target Field to praca w niepełnym wymiarze godzin w pełnym znaczeniu tego słowa. Nie dość, że nigdy nie wiadomo ile trwać będzie poszczególna dniówka, to na dodatek od jakiegoś czasu harmonogram ustalony jest na 7 dni pracujących i 7 dni wolnych, 7 dni pracujących i 7 wolnych... Ten tydzień należał do tych bardziej czasochłonnych, co w połączeniu z drugą pracą nie dawało praktycznie żadnego czasu wolnego. Ale wyłamując się z typowego stereotypu Polaka, nie mam na co narzekać...  Jako, że Target Field zmusza mnie do sprzedawania typowo amerykańsko-śmieciowego jedzenia, tak w drugiej pracy robię od podstaw i sprzedaję typowo europejskie przekąski (czyt...
Czytaj więcej