Dzień 67-74 (Wisconsin)












Leżąc tak teraz po raz kolejny na leżaku 6. piętra w pierwszy dzień września nie mogę uwierzyć, że wyczekiwane przeze mnie wakacje, o których nie mogłem przestać myśleć od samego początku ich planowania wchodzą na ostatnią prostą.

Pracowałbym cały tydzień bez przerwy, ale o wyjeździe do Wisconsin wiedziałem od dłuższego czasu, więc oba grafiki udało mi się dostosować z myślą o wolnym weekendzie. Co więcej, 4 września jest dniem wolnym w Stanach co dawało 3-dniowy urlop i przedłużało obijanie się pośrodku jednego wielkiego pola kukurydzy. W piątek Target Field przetrzymał nas do późna, więc na pakowanie się przyszła pora dopiero w sobotę, w momencie kiedy Joe zajmował się wypożyczaniem samochodu. Po 30 minutach wsiedliśmy do wypolerowanego niebieskiego Forda Fusion z 2017 roku, żeby przez kilka pierwszych sekund zastanawiać się nad bezgłośnym hybrydowym silnikiem i brakiem ekscytacji w porównaniu do głośnego silnika Mustanga, którego miałem okazję doświadczyć nieco ponad miesiąc wcześniej. Droga z Minneapolis do Rosholt zajmuje ponad 3 godziny, więc próbując poprawić sobie nieco humor i znaleźć zajęcie zostałem odpowiedzialny za podkład muzyczny. Zaczęło się niewinne od uwielbianej przez Scotta City Lights, przez piosenki Disneya (Moana!) kończąc na kolędach. W podróż wliczone były dwie przerwy: jedna na pączki ze stacji paliw, druga na obiad z McDonalda - jak na amerykański tryb życia przystało (...).

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Dzień 6

Obraz
Szczęśliwie, że (moja) podświadomość potrafi działać 24 godziny na dobę. Obudziłem się dosyć wcześnie z wewnętrzna rozterką czy aby na pewno kładąc się spać ustawiłem sobie budzik do pracy - okazało się, że nie. Na szczęście do wyjścia miałem jeszcze sporo czasu, wiec zdążyłem nadrobić zaległe Polsko-Amerykańskie stosunki. Ba! Zdążyłem nawet zjeść zdrowe śniadanie i dokończyć nieskończony projekt wizytówek i logo. Niesamowitym jest fakt, ze w Stanach MOŻNA się zdrowo odżywiać. W zasadzie odżywianie wychodzi mi tu lepiej niż w Polsce. Porównując do ociekających tłuszczem hamburgerów, klusek serowych, frytek, litrów pepsi i do tego wszystkiego słoika majonezu, czyli rzeczy które na co dzień sprzedają się w Target Field to jestem polsko-amerykańską wersją Anny Lewandowskiej. Co najciekawsze, z dotychczas zjedzonych tutaj dań, najbardziej smakowała mi zwyczajna rukola polana gotowym dressingiem.  Fakt, znając życie dressing mógł nie należeć do super natur...
Czytaj więcej

Dzień 2

Obraz
Uczucie opisujące drugi dzień jest tylko jedno: przytłoczenie. Zdaję sobie sprawę, że mogłem się spodziewać tego od początku i prawdopodobnie wszystko jest kwestią czasu, ale mimo wszystko czuję się po prostu mały i zagubiony. Pierwszy dzień przetrzymałem jak najdłużej mogłem i poszedłem spać o 20. Wstałem po 10 godzinach. We znaki powinien się dawać słynny jet lag, a czułem się dostatecznie wyspany na cały dzień przygód, o których jeszcze nie wiedziałem. Na śniadanie jedyna jadalna rzecz, którą przywiozłem ze sobą do Stanów, czyli muffinka z Amsterdamu. Po nim miałem jeszcze trochę czasu na zaplanowanie podróży do centrum. Sprawdziłem najbliższy autobus, od p. Wiesławy dostałem 10-przejazdowy bilet, zrzuciłem sobie kilka screenów z mapą na komórkę i wyruszyłem przed siebie. Wiedziałem, że ciężko będzie złapać po drodze jakiekolwiek WiFi, a używanie internetu posiadając jeszcze polską kartę sim oznaczałoby, że mam za dużo pieniędzy – dlatego chciałem ubez...
Czytaj więcej

Dzień 50 - 56

Obraz
"Ze skrajności w skrajność" to dobre określenie na to co dzieje się w Minneapolis. Ulewa i chłód lub skwar i brak tlenu za oknem. Niesamowicie dobry humor i pech do kwadratu. Całe wieki wolnego czasu i tydzień, który w praktyce wydaj się trwać 2 dni.  Praca na Target Field to praca w niepełnym wymiarze godzin w pełnym znaczeniu tego słowa. Nie dość, że nigdy nie wiadomo ile trwać będzie poszczególna dniówka, to na dodatek od jakiegoś czasu harmonogram ustalony jest na 7 dni pracujących i 7 dni wolnych, 7 dni pracujących i 7 wolnych... Ten tydzień należał do tych bardziej czasochłonnych, co w połączeniu z drugą pracą nie dawało praktycznie żadnego czasu wolnego. Ale wyłamując się z typowego stereotypu Polaka, nie mam na co narzekać...  Jako, że Target Field zmusza mnie do sprzedawania typowo amerykańsko-śmieciowego jedzenia, tak w drugiej pracy robię od podstaw i sprzedaję typowo europejskie przekąski (czyt...
Czytaj więcej